Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΑΚΗΣ
giorgosgeorgakakis@yahoo.gr
Δημοτικές εκλογές
Tηλεγραφικά, σε τούτη τη χρονική συγκυρία, καθώς δεν έχει… κάτσει ακόμα η σκόνη, δυο λόγια μόνο για τις δημοτικές εκλογές στον Νομό Χανίων.
1ον: Οι εκλογές τελείωσαν. Τέλος. Fine. The end.
2ον: Οι πολίτες έκαναν τις επιλογές τους, οι οποίες πρέπει να είναι -και είναι- απολύτως σεβαστές, ανεξαρτήτως κριτηρίων επιλογής των επικεφαλής και των υποψηφίων συμβούλων, για τα οποία ομολογουμένως μπορεί να γίνει πολλή συζήτηση. Και γίνεται πολλή συζήτηση.
3ον: Αντιλαμβάνομαι τυχόν πικρίες, καλό είναι, ωστόσο, να μπει ένα τέλος σε ένθεν κακείθεν κακίες, αιχμές κ.λπ., που εκφράζονται κυρίως μέσω διαδικτύου.
4ον: Τα όμορφα τα λόγια, περί οραμάτων και άλλων τινών, τέλος. Τώρα είναι ώρα για δουλειά. Από αυτή τη δουλειά θα κριθούν σε 3,5 χρόνια περίπου και οι Συμπολιτεύσεις και οι Αντιπολιτεύσεις.
5ον: Με όσους δεν πήγαν να ψηφίσουν, προσωπικά δεν ασχολούμαι, δεν με αφορούν, όπως κι εκείνους δεν τους αφορούσε η εκλογική διαδικασία. Με αφορούν μόνο όσοι έχουν μάθει να επιλέγουν, με βάση την υφιστάμενη -καλή, στραβή ή ανάποδη- πραγματικότητα.
Επειδή όμως -αναπόφευκτα- είναι θέμα συζήτησης το υψηλό ποσοστό της αποχής, ειδικά στον δεύτερο γύρο των εκλογών σε όλη τη χώρα, αναδημοσιεύω ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο του γνωστού Χανιώτη γελοιογράφου Ανδρέα Πετρουλάκη (από το protagon.gr). Και το προσυπογράφω, εν πολλοίς…
Το κείμενο του κ. Πετρουλάκη, με τίτλο «Η πολυτέλεια της αποχής», έχει ως εξής:
«Ζουν στις γειτονιές και στα σπίτια που βρίσκονται μέσα στις δυνατότητές τους. Ίσως θα ήθελαν να μένουν αλλού, αλλά η βεντάλια των επιλογών τους είναι περιορισμένη. Ο κύκλος τους, οι φίλοι, οι σύντροφοί τους είναι αυτοί που μπορούν να έχουν, αυτοί που τους έφεραν οι συγκυρίες και η δική τους εμβέλεια – ίσως θα ήθελαν να είχαν περισσότερες ευκαιρίες να διαλέξουν αλλά δεν τους δόθηκαν, εκμεταλλεύτηκαν αυτές που είχαν. Η δουλειά τους είναι ανάλογη της τύχης και των προσόντων τους, οι περισσότεροι μάλλον θα ήθελαν να είχαν κι άλλες εναλλακτικές. Ψωνίζουν τα αγαθά που βρίσκονται μέσα στις δυνατότητές τους, αν τις υπερβούν στερούνται από αλλού – συνήθως θα ήθελαν να ψωνίζουν ό,τι τους αρέσει, αλλά δεν το κάνουν.
Ολη τους η ζωή, όλη μας η ζωή, όλη η ζωή, είναι προσαρμογή. Διαλέγεις από αυτά που σου προσφέρονται και μπορείς να έχεις. Δεν διαλέγεις από αυτά που ονειρεύεσαι ότι θα μπορούσες να έχεις, εκτός αν δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις να τα αποκτήσεις.
Και ξαφνικά γίνεσαι ελιτιστής. Θέλεις την πραγματικότητα ξεχωριστή από την υπόλοιπη ζωή σου. Θέλεις να διαλέξεις από αυτό που δεν υπάρχει. Δεν το βρίσκεις και δεν προσαρμόζεσαι. Κάνεις αποχή. Από όλες τις επιλογές που σου δίνονται, που συνήθως είναι πολλές και κάποιες ασυνήθιστες και αντισυμβατικές, δεν σου κάνει καμία. Είναι η στιγμή της ζωής σου που δεν μοιάζει με καμία από τις υπόλοιπες, η μόνη που δίνεις στον εαυτό σου την πολυτέλεια της απομόνωσης και του αναχωρητισμού. Στην πραγματικότητα της αυταπάτης.
Δεν είναι μόνο που αρνείσαι να συμμετάσχεις σε μια συλλογική διαδικασία, η οποία είτε θέλεις είτε όχι θα παραγάγει πολιτικά αποτελέσματα, που σε αφορούν, έστω και ερήμην σου. Δεν είναι μόνο που η αποσυνάγωγη συμπεριφορά σου σε οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκεις, διότι στην ουσία συμμετέχεις στις εκλογές και συνδιαμορφώνεις τα ποσοστά, συνήθως υπέρ εκείνων που περισσότερο θέλεις να αποδοκιμάσεις. Δεν είναι μόνο που αν θέλεις να καταδείξεις την οργή σου απέναντι όλων μπορείς να το κάνεις με το λευκό. Περισσότερο είναι πως αρνείσαι την πραγματική ζωή σου.
Οι πολιτικοί και ο Τύπος έχουν μάθει να κολακεύουν ό,τι φοβούνται, ό,τι είναι σκοτεινό και απροσδιόριστο, ό,τι φαντάζει απειλητικό. Γι? αυτό περίσσεψε αυτές τις μέρες η αποθέωση των απεχόντων. Είναι διαφορετικό όμως να προσπαθείς να ερμηνεύσεις το φαινόμενο και διαφορετικό να δικαιώνεις την πολιτική συμπεριφορά».
ΥΓ.: Σε τούτη την εφημερίδα έχουμε τσακωθεί με την… κολακεία, όπως φάνηκε ξεκάθαρα σε τούτες τις δημοτικές εκλογές. Παλεύουμε, δηλαδή, για να είμαστε η εξαίρεση του κανόνα. Είναι ένας δρόμος δύσκολος. Και μοναχικός. Αλλά, τελικά, όμορφος…
