?Ευχή να βρίσκει ένα βιβλίο το κοινό του?

´Το στοίχημα λίγο πριν τελειώσει ένα βιβλίο είναι αν θα προσεγγίσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που είχαμε αρχικά στο μυαλό μας. Μετά ακολουθεί όχι ένα στοίχημα, αλλά μια ευχή. Να βρει το βιβλίο τους αναγνώστες του και να το αγαπήσουν´.
Η Ευγενία Φακίνου με το νέο της βιβλίο «Οδυσσέας και Μπλουζ» καταπιάνεται, μεταξύ άλλων, με τις αγωνίες που συνοδεύουν έναν συγγραφέα. Η περιπέτεια της συγγραφής αλλά και η αγάπη της για ορισμένους αυτόχειρες ποιητές συνυπάρχουν σε αυτό. «Ο Οδυσσέας και η Μπλουζ είναι ένα ζεύγος αντιθέσεων… Ο Οδυσσέας είναι αυτό που επισημαίνεται από το όνομά του, όχι μόνο ένας ταξιδευτής στον χώρο αλλά και στην εσωτερική του αναζήτηση. Η Μπλουζ είναι επίσης μοναχικό άτομο όπως και ο Οδυσσέας αλλά διαχειρίζεται τη μοναξιά της με έναν διαφορετικό τρόπο. Παρόλα αυτά αυτοί οι δύο άνθρωποι θα έρθουν κοντά αν και θα ξεκινήσουν από ιδιοτέλεια. Εκείνος θα τη χρησιμοποιήσει σε μια απονενοημένη πράξη που θέλει να κάνει και εκείνη προκειμένου να φτιάξει ένα ντοκιμαντέρ. Στην πορεία, όμως, αυτοί οι δύο άνθρωποι βρίσκουν κοινά σημεία που ξεκινάνε κυρίως από το βιβλίο του Οδυσσέα το οποίο δεν μπορεί να το τελειώσει και τους οδηγεί σε μια συμπόρευση».
Με αυτά τα λόγια η γνωστή συγγραφέας περιέγραψε τους κεντρικούς ήρωες του νέου της βιβλίου, στο πλαίσιο της παρουσίασης του «Οδυσσέα και Μπλουζ» που πραγματοποίησε η φιλόλογος Βαρβάρα Περράκη, σε εκδήλωση που διοργάνωσαν χθες το βράδυ στα Χανιά η Τυποβιβλιοχαρτεμπορική «Πελεκανάκη» και οι εκδόσεις «Καστανιώτη».  
Τα «Χ.Ν.» ρώτησαν την έμπειρη συγγραφέα για το στοίχημα που περιέχει κάθε νέα εκδοτική προσπάθεια αλλά και για το πώς αντιλαμβάνεται η ίδια την έννοια της επιτυχίας ενός βιβλίου: «Το στοίχημα λίγο πριν τελειώσει το βιβλίο είναι αν θα προσεγγίσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό που είχαμε αρχικά στο μυαλό μας. Μετά ακολουθεί όχι ένα στοίχημα, αλλά μια ευχή. Να βρει το βιβλίο τους αναγνώστες του και να το αγαπήσουν. Κι αυτό γιατί, ξέρετε, οι συγγραφείς είναι νάρκισσοι και έχουν και το σύνδρομο του καλού παιδιού. Θέλουν να το πάρουν το δεκάρι και δεν είναι ποτέ έτοιμοι να ακούσουν μια αρνητική κριτική. Όταν, βέβαια, έχει περάσει κάποιος χρόνος και έχουν αποστασιοποιηθεί από το βιβλίο, είναι λίγο περισσότερο έτοιμοι γι? αυτό».   
Στην παρατήρησή μας σχετικά με τη δυνατότητα που υπάρχει οι αναγνώστες ενός βιβλίου να φωτίσουν πτυχές ενός λογοτεχνικού κειμένου που δεν είχε υπόψη του μέχρι τότε ο συγγραφέας, η κα Φακίνου σημείωσε αρχικά ότι «κάθε αναγνώστης διαβάζει ένα διαφορετικό βιβλίο» και πρόσθεσε: «Σε αυτή τη διαδικασία ο αναγνώστης βάζει μέσα και πολλά προσωπικά του στοιχεία τα οποία μπορεί να μην υπάρχουν στο βιβλίο αλλά να τα βλέπει αυτός έτσι γιατί έτσι θέλει να τα δει. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να σου κάνει ένα σχόλιο που, ίσως, να μην το έχεις δει ποτέ αλλά να άγγιξε έναν άνθρωπο και αυτό είναι θετικό».
Τέλος, ρωτήσαμε την κα Φακίνου πότε  αποχωρίζεται τους μυθιστορηματικούς χαρακτήρες στους οποίους δίνει ζωή και μας απάντησε: «Τους χαρακτήρες των βιβλίων μου δεν τους αποχωρίζομαι ποτέ. Είναι κάτι που έχουν επισημάνει και οι θεωρητικοί ότι δηλαδή χαρακτηρίζομαι από διακειμενικότητα. Με άλλα λόγια χρησιμοποιώ είτε ίδιους ήρωες -σε μια διαφορετική ηλικία αλλά με τον ίδιο χαρακτήρα και με το ίδιο όνομα καθώς δεν βρίσκω τον λόγο να τον αλλάξω αφού τον έχω έτσι στο μυαλό μου- είτε χρησιμοποιώ στα βιβλία μου κείμενα δικά μου από παλαιότερα βιβλία γιατί όλο το συγγραφικό μου σύμπαν είναι ένα μέσα μου. Συνεπώς τους χαρακτήρες μου δεν τους αποχωρίζομαι ποτέ».