Μια ώρα αρχύτερα

Αν και είναι δύσκολο να εναντιωθείς σε όσους -βλέποντας το επίπεδο ζωής τους να ταπεινώνεται- αντιδρούν βίαια εναντίον των ρυθμίσεων του Μνημονίου και των συνακόλουθων κυβερνητικών αποφάσεων, δεν μπορείς παρά να φέρεις σε επαλληλία τα λεγόμενα των δυο πλευρών, προσπαθώντας να τοποθετηθείς με ψυχρή λογική δίπλα στη μια ή στην άλλη πλευρά. Από τη μια πλευρά οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που αυτή την περίοδο αντιδρούν με απεργιακές κινητοποιήσεις και από την άλλη η κυβέρνηση που διαχειρίζεται την οικονο?ική κατάσταση της χώρας, σε ένα περιβάλλον με διλήμματα ορατά και εναλλακτικές προοπτικές ευδιάκριτες.
Μας τις περιέγραψαν εξάλλου τόσο οι εκπρόσωποι της τρόικας όσο και ο υπουργός Οικονομικών με κάθε λεπτομέρεια και αυτές αρνούνται οι απεργοί. Αλλά μέχρι τον Μάρτιο πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί συγκεκρι?ένες αλλαγές στην οργάνωση και τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, οι οποίες θίγουν κάποια από τα λεγόμενα κεκτημένα αλλά και διορθώνουν και πολλές παθογένειες της διοίκησης. Αλλιώς «σε κάθε περίπτωση», όπως γράφουν τα ΝΕΑ, «εάν εντός του πρώτου τριμήνου του προσεχούς έτους δεν πετύχουμε κάποιους συγκεκριμένους στόχους, η τέταρτη δόση του δανείου ?ε βάση το οποίο επιβιώνει η χώρα, θα καθυστερήσει ή δεν θα υπάρξει ποτέ -?ε ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό (?)
Το δικαίωμα της απεργίας είναι ιερό. Αλλά δεν μπορεί να ασκείται στα τυφλά ούτε παραβλέποντας ότι οι συνέπειες της κρίσης, που βιώνουν πολύ πιο δραματικά άλλοι εργαζόμενοι, θα αρθούν μόνον αν πετύχει, μια ώρα αρχύτερα, η συνολική επιχείρηση σωτηρίας της οικονομίας». Και αυτή την ώρα προσδοκούν πολλοί περισσότεροι από τους απεργούντες.