Οι εκτός χορού?

Οσοι προσπαθούμε να τοποθετηθούμε απέναντι στα πράγματα και τις πολιτικές εξελίξεις, υιοθετούμε ή απορρίπτουμε τις απόψεις που εκφράζουν κάποιες πολιτικές ή οικονομικές προσωπικότητες όπως τις διαβάζουμε στις μεγάλες εφημερίδες του κέντρου. Μια από αυτές τις προσωπικότητες κύρους και μεγάλης αναγνώρισης είναι και ο κ. Αλ. Παπαδόπουλος, πρώην υπουργός σε πολλές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, τον οποίο ακόμη και ο επίτιμος αρχηγός της ΝΔ έχει σε ιδιαίτερη περιωπή.
Σε ομιλία του λοιπόν προχθές σε κεντρικό ξενοδοχείο διαπίστωσε ότι «οι καιροί ου μενετοί» και «Οι περιστάσεις απαιτούν μεταρρυθμίσεις – σοκ. Συθέμελες αλλαγές σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής της χώρας». Με τον κ. Παπαδόπουλο συμβαίνει ότι και με πλειάδα άλλων επωνύμων «σοφών» της δημόσιας ζωής, όπως αυτή διαμορφώνεται στα κανάλια και στα φουαγιέ των περί την Ομόνοια και το Σύνταγμα ξενοδοχείων. Τώρα που βρίσκονται εκτός εξουσίας έχουν ο καθένας τους από μια τουλάχιστον θεωρία για τη σωτηρία της χώρας. Όταν ο κ. Παπαδόπουλος ως υπουργός κρατούσε στα χέρια του τα γκέμια διαφόρων Υπουργείων, δεν είχε μιλήσει για τίποτε από αυτά που προτείνει σήμερα, και τα οποία δεν είναι ούτε πρωτότυπα ούτε κοπυράιτ του.
Λέει ότι πρέπει να καταργηθούν τμήματα των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, όπως το λέει και η κυρία Διαμαντοπούλου, λέει ότι πρέπει να καταργηθούν τα ατροφικά πρόσωπα δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου όπως λέει και ο κ. Πάγκαλος συγκεντρώνοντας την οργή των βολεμένων συνδικαλιστών, προτείνει να συγχωνευθούν κρατικές υπηρεσίες όπως λέει και εφαρμόζει ήδη ο κ. Ραγκούσης. Οι μεταρρυθμίσεις δηλαδή με την ένδειξη «σοκ» που προτείνει είναι σε πορεία εφαρμογής. Θυμάται άραγε ο κ. Παπαδόπουλος ποιος οδήγησε την Υγεία σε παλινδρομήσεις, με τα Κέντρα Υγείας να οδηγούνται σχεδόν στο κλείσιμο λόγω έλλειψης πιστώσεων; Ποιος ξεκίνησε τον «Καποδίστρια» και τον εγκατέλειψε άφραγκο στα μισά του δρόμου; Η αγαπημένη του έκφραση για όσους του ασκούν κριτική είναι ότι διακατέχονται από «μικροαστικό λαϊκισμό».
Όμως και τα δικά του τσιτάτα ότι «Η συναίνεση μεταξύ των σημερινών κομμάτων είναι ανέφικτη και άνευ αξίας. Ο λαϊκισμός δεν παράγει consensus παρά μόνο εξουσιασμό και υποκρισίες. Απαιτείται νέα συμφωνία της ελληνικής κοινωνίας, κυρίως με τον εαυτό της, για το πού θέλει να πάει η χώρα» αποπνέουν έπαρση και εγωισμό. Που καταλήγουμε λοιπόν; Ότι η ιδέα και η λύση (!!!) είναι να συγκροτηθεί μια επιτροπή που θα συντάξει ένα σχέδιο «εθνικής αναγέννησης»; Ποιος θα συγκροτήσει την επιτροπή; Μα ο σερ Άλεκ?!    
AEΣ