«Οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ επικύρωσαν το απόγευμα της Κυριακής το σχέδιο διάσωσης της Ιρλανδίας, ύψους 85 δισ. ευρώ με διάρκεια αποπληρωμής μεγαλύτερη για την Ελλάδα αλλά και με υψηλότερο επιτόκιο».
(Ο Τύπος, 29-11-10)
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ κρίση που έπληξε και την Ιρλανδία δηλώνει ότι η ευρωπαϊκή οικονομία νοσεί βαριά, ότι, εδώ και δέκα χρόνια, στεκόταν σε πήλινα πόδια. Με την εσπευσμένη όμως διάσωση της Ιρλανδίας συνέβη αυτό που δεν συνέβη το Μάρτη με την Ελλάδα. Κι ας φώναζε τότε σε όλες τις γλώσσες και τους τόνους ο ημέτερος πρωθυπουργός, ο κ. Γ. Παπανδρέου, ότι η κρίση της Ελλάδας ήταν -και παραμένει- κρίση του ευρώ!
ΣΤΗΝ περίπτωση της Ιρλανδίας Eurogroup και «(μόνιμος;) Μηχανισμός Στήριξης» (που συγκροτήθηκε με αφορμή την Ελλάδα) έδρασαν αμέσως, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα. Οι Ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται πλέον ότι, ή ο πόλεμος των νομισμάτων (δολάριο, ευρώ, γουάν και γιέν) μαίνεται άγρια με άγνωστη κατάληξη (κι όποιος αντέξει) ή ότι η Ευρωζώνη ήταν ένα επιπόλαιο νομισματικό κατασκεύασμα γερμανικής? αρχιτεκτονικής, που όμως τώρα χρειάζεται ριζοσπαστική αναδόμηση για να επιβιώσει. Ποιος να συζητήσει για επέκταση;?
ΚΙ ΕΤΣΙ κι αλλιώς, αυτοί που την πληρώνουν είναι οι μη παραγωγικές χώρες (Ελλάδα), αλλά και οι αδύναμες οικονομίες (Ιρλανδία κ.λπ.). Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, μέσα σ΄ ένα χρόνο ήλθαν τα πάνω κάτω με το εθνικό χρέος σε δυσθεώρητα ύψη. Η πτώση των οικονομικών μεγεθών συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα, τα μαγαζιά κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο, η ανεργία αυξάνεται επικίνδυνα, το χρήμα γίνεται ακριβότερο? Με δυο λόγια, η ύφεση είναι όχι μόνο βαθιά, αλλά και απειλητική για όλους μηδενός εξαιρουμένου.
ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ κρίσεις δεν είναι ούτε καινοφανείς, ούτε περιορίζονται σε κάποιες χώρες. Αλλά ούτε -ευτυχώς- μόνιμες. Επισυμβαίνουν κυρίως, όταν η οικονομία ξεφεύγει από τα χέρια των πολιτικών, όταν το ατομικό συμφέρον υπερτερήσει του γενικού, όταν η φοροδιαφυγή γίνει «εθνικό σπορ», όταν η διαφθορά γίνει πολιτικός «κανόνας» και τρόπος συμπεριφοράς του πληθυσμού? Όσο για την ύφεση που είναι «δίδυμη αδελφή» της κρίσης, να πως την προσδιόρισε ένας μεταπολεμικός Αμερικανός Πρόεδρος, ο Χάρι Τρούμαν (1884 – 1972) δίνοντάς μας να καταλάβουμε και τι ακριβώς συμβαίνει μ? εμάς: «Ύφεση -είπε- είναι όταν ο γείτονάς σου χάνει τη δουλειά του. Κρίση είναι όταν εσύ χάνεις τη δουλειά σου»? Και δυστυχώς έχουμε μπει στη δεύτερη φάση: της μετάβασης, δηλαδή, από την ύφεση στην πραγματική κρίση!
ΕΥΕΛΠΙΣΤΟΥΜΕ πως η κυβέρνηση έχει ήδη αρκετή εμπειρία και «ικανή» συναίνεση, ώστε να χειριστεί την τελική φάση της κρίσης, με αποφασιστικότητα και δικαιοσύνη, ώστε να μη βρεθούμε ως χώρα σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις. Η κάθοδος ανέκαθεν ήταν εύκολη, η άνοδος ποτέ?
Στ.Γ.Κ.
