Επειγόντως λύσεις

Εγραφα προχθές ότι η γενιά των σημερινών δεκαπεντάρηδων, η «γενιά της απαισιοδοξίας», είναι μια προδομένη γενιά που ξεκινάει τη ζωή της από δυσμενέστερη θέση σε σχέση ?ε τις προηγούμενες γενιές, οι οποίες διαχειρίστηκαν με άθλιο τρόπο το μέλλον αφήνοντας προβλήματα χωρίς λύσεις και ερωτήματα χωρίς απάντηση, στις σπουδές, στην εργασία, στην ίδια τη ζωή τους. Κι αν η αγαπητική αυτή παραδοχή ενός ηλικιωμένου για την ευθύνη του γι? αυτή την κατάληξη, θα δικαιολογούσε το λιμάρισμα στις εξατμίσεις της μοτοσυκλέτας τους για να εκνευρίζουν με τον εκκωφαντικό θόρυβό τους στο σχόλασμα του Λυκείου, δεν μπορώ να δεχτώ ότι εξ αυτού του λόγου υπάρχουν εικοσάχρονοι νέοι που καταστρέφουν τις ζωές τους εντασσόμενοι στο κύκλωμα της τρομοκρατίας, από μίσος και φανατισμό κατά της κοινωνίας. Μπορεί να τους μεγάλωσε απρόσεχτα αλλά τους έδωσε ό,τι μπορούσε με μεγάλη απλοχεριά και χουβαρντοσύνη. Ακόμη και μεγάλο μέρος του εθνικού μας δανεισμού σπαταλήθηκε για να συντηρήσει θέσεις για τα τέκνα μας στο Δημόσιο. Δεν έχω συνταγή να δώσω για τη θεραπεία του προβλήματος, το οποίο παρατηρώ αμήχανος ούτε θέλω να χρησιμοποιήσω εντυπωσιακά περιτυλίγματα σε κενές επισημάνσεις για παρέμβαση της Εκκλησίας, για τον ρόλο της Παιδείας, την ευθύνη της Οικογένειας, το καθήκον του Κράτους, την ανάγκη ενεργοποίησης της Κοινωνίας και τις γενικόλογες και κολακευτικές ακόμη και για τις εκρηκτικές ασχήμιες της «αγανακτισμένης» νεολαίας, προσεγγίσεις των κομμάτων, που την χαϊδεύουν αλλά δεν ορίζουν ούτε περιορίζουν και βεβαίως δεν λύνουν τα προβλήματά της. Και εδώ είναι που χρειάζονται επειγόντως λύσεις.
ΑΕΣ