(2010 ΕΓΧ 134?)
Αστυνομικό θρίλερ, διασκευή της ταινίας «Pour Elle», 2004, του Φρεντ Καβαγιέ
Σκην.: Πολ Χάγκις Μουσ: Ντάνι Έλφμαν Ηθ.: Ράσελ Κρόου, Ελίζαμπεθ Μπανκς, Λίαμ Νίσον, Μπράιαν Ντένεχι, Ολίβια Χάιντ, Τζόναθαν Τάκερ, RZA
Η ζωή κυλάει ήρεμα έως τέλεια για τον Τζον Μπρέναν, μέχρι τη στιγμή που η σύζυγός του, Λάρα, συλλαμβάνεται για έναν φόνο που όμως η ίδια ισχυρίζεται πως δεν έχει διαπράξει. Τρία χρόνια μετά την καταδίκη της, ο Τζον παλεύει να κρατήσει ενωμένη την οικογένειά του και να μεγαλώσει τον γιο τους, Λιουκ, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει να διδάσκει στο κοινοτικό κολέγιο. Ο Τζον, που και ο ίδιος δεν έχει ποτέ πεισθεί για την ενοχή της Λάρα, εξασκεί πιέσεις και κυνηγάει κάθε δυνατό μέσο που μπορεί να αποδείξει την αθωότητά της. Μετά την απόρριψη της τελευταίας προσπάθειας για έφεση από το νομικό σύστημα, ο Τζον διαπιστώνοντας τις αυτοκτονικές τάσεις της Λάρα, αποφασίζει να ελευθερώσει τη σύζυγό του από τη φυλακή, με κάθε δυνατό τρόπο, ακόμα κι αν αυτό πρόκειται να τον φέρει σε μια κατάσταση, που ούτε και ο ίδιος είχε ποτέ του φανταστεί. Χωρίς να αποθαρρύνεται από τις μηδενικές πιθανότητες επιτυχίας και τη δική του απειρία, ο Τζον καταστρώνει ένα περίπλοκο σχέδιο απόδρασης και βυθίζεται σε έναν επικίνδυνο και άγνωστο κόσμο, θέτοντας σε κίνδυνο τα πάντα για τη γυναίκα που λατρεύει?
Τι θα έκανες αν ξαφνικά συλλαμβανόταν ο άνθρωπος που αγαπούσες… πιθανόν για πάντα; Πώς θα αντιδρούσες αν η μοναδική σου ευκαιρία να σώσεις την οικογένειά σου από το χείλος του γκρεμού, ήταν να εμπλακείς σε ένα έγκλημα, με απειροελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας. Κι αν τα κατάφερνες, μετά τι;
Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέτει κατά βάση ο Π. Χίγκις, ένας σκηνοθέτης που έχει διαχρονικά διαπρέψει σε ψυχολογικά θρίλερ, διερευνώντας τις αντιδράσεις αντίστοιχων χαρακτήρων. Ο βασικός ήρωας στην ταινία είναι ένας χαρακτήρας που -η αλήθεια είναι- δεν τον συναντάμε και συχνά σε μοντέρνες εκδοχές του είδους. Έξυπνος, μεθοδικός και συνηθισμένος άνδρας, οι πράξεις του οποίου υποκινούνται από απόγνωση, αποφασιστικότητα και κυρίως αγάπη. Η ιστορία θυμίζει κλασικό σενάριο του Χίτσκοκ, όπου ένας συνηθισμένος άνθρωπος αντιμετωπίζει ιδιόμορφες καταστάσεις. Δεν αντέχει να παρακολουθεί τη σύζυγό του και το παιδί του να υποφέρουν τόσο και να απομακρύνονται μεταξύ τους. Όταν συνειδητοποιεί τι χρειάζεται να κάνει, για να την ελευθερώσει, τότε νιώθει πως πρέπει να υποβάλει στον εαυτό του μια δύσκολη ερώτηση: να σώσει τη γυναίκα που αγαπάει, αν και μέσα του γνωρίζει, ότι κάνοντας το, θα μεταμορφωθεί σε κάποιον που ενδεχομένως εκείνη θα έπαυε να αγαπά;
Η ταινία παίζει συνεχώς κρυφτούλι με το δράμα του ήρωα αλλά και με την αίσθηση του θεατή, που ομολογουμένως είτε το θέλει είτε όχι, ταυτίζεται συνειρμικά με το δίλημμα του Τζον. Με τον Ρ. Κρόου σε μια ερμηνεία αρκετά πειστική -αν και η ξαφνική εμπλοκή ενός απλού ανθρώπου με τα όπλα και τις συνήθειες του υπόκοσμου είναι υπερβολική έως υπερρεαλιστική- και με τη σκηνοθετική αντίληψη της συνεχούς εποπτείας του σκηνικού χώρου της δράσης, από το φακό της κάμερας, η ταινία αντιμετωπίζει με ιδιαίτερες αξιώσεις και προσεγγίζει τη μεταστροφή, μιας συνηθισμένης ανθρώπινης φιγούρας, που προκειμένου να αγγίξει τον τελικό στόχο με επιτυχία, μεταλλάσσεται σταδιακά σε ενστικτώδη μηχανή παραγωγής άνομων πράξεων?
Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει?
