(2009 ΕΓΧ 120?)
Ρομαντικό δράμα
Σκην.: Λούκα Γκουαντανίνο Μουσ.: Τζσον Άνταμς Ηθ.: Τίλντα Σουίντον, Φλάβιο Παρέντι, Εντοάρντο Γκαμπριελίνι
Μιλάνο, αριστοκρατική βίλα των Ρέκι, μιας πανίσχυρης οικογένειας βιομηχάνων. Βραδιά γενεθλίων, του Τανκρέντι Ρέκι, εγκέφαλου, ιδρυτή των επιχειρήσεων, που πρόκειται ν? ανακοινώσει την αλλαγή σκυτάλης στη μικρή αυτοκρατορία που ο ίδιος μέχρι σήμερα διευθύνει.
Στη διάρκεια του δείπνου, ο γοητευτικός εγγονός του, Εντοάρντο, παρουσιάζει την κοπέλα που θέλει να παντρευτεί, η αδελφή του, Ελιζαμπέτα, χαρίζει έναν πίνακα στον παππού της κι ένας νεαρός σεφ κάνει μια απροσδόκητη εμφάνιση. Αυτή είναι η έναρξη της αφήγησης μιας ιστορίας, που παρακολουθεί στενά την οικογένεια Ρέκι και εμβαθύνει διερευνητικά στα μυστικά της. Πίσω από την επιφάνεια, αλλά και τη διακριτική γοητεία της Μιλανέζικης μπουρζουαζίας, κρύβονται χαρακτηριστικά όπως: υποκρισία, απληστία και δαίδαλες εσωτερικές διαμάχες, που ωστόσο παραπέμπουν σε αναγεννησιακό βισκοντικό μελόδραμα.
Ο κινηματογράφος στην απόλυτη ακαδημαϊκή του γραφή, μέσα από ένα εικαστικό παραλήρημα, με εξέχουσα, δεσπόζουσα νότα, τη μορφή της εξαίρετης -όπως πάντα εξάλλου- Τ. Σουίντον, που με την ερμαφρόδιτη, μινιμαλιστική της ερμηνεία, απογειώνει την ταινία σε εικαστικό δράμα περιορισμένης ωστόσο κοινωνικής εμβέλειας. Η πορεία, το φοβικό σύνδρομο της πτώσης από το βάθρο της οικονομικής εξουσίας, αλλά και ο αντίκτυπος μιας υπόνοιας ομοφυλοφιλικής σχέσης στο στενό οικογενειακό περιβάλλον της αριστοκρατίας, ανησυχούν το πνεύμα και διαταράσσουν την υποτιθέμενη ηρεμία των μελών μιας μεγαλοαστικής οικογένειας. Καλά όλα τα υπόλοιπα και το κινηματογραφικό τίμημα μαζί, το μυαλό όμως πιο ελεύθερο σε κρίση, ουσιαστικά ακροβατεί στον συλλογισμό: Τελικά βρε παιδί μου, τι δύσκολα που περνούν αυτοί οι πολυεθνιστές και τι προβλήματα είναι αυτά που κυριαρχούν στις μαζώξεις τους?
