Υπάρχει ελπίδα?;

Αυτές τις μέρες, μέρες λέει χριστουγεννιάτικες, δεν θα βγουν όλοι στα μαγαζιά για να ψωνίσουν. Κι όσοι βγουν δεν θα βρουν ανοιχτά όλα τα μαγαζιά που ήξεραν από πέρυσι. Οι βιτρίνες δεν είναι το ίδιο όπως πέρυσι φωταγωγημένες, αντίθετα πολλές είναι σκοτεινές. Δεν ξέρω αν τα μικρά παιδιά θα έχουν το κουράγιο να τραγουδήσουν κάλαντα ή αν θα τραγουδήσουν εξ ανάγκης για ένα μικρό φιλοδώρημα αλλά η πραγματικότητα των ημερών τρομάζει. Σκοτεινοί δρόμοι τα βράδια χωρίς καμιά νότα γιορτής, με την ευτυχία απούσα, με την απαισιοδοξία να περονιάζει όπως το χιονόνερο την προσδοκία του αύριο. Πια προσδοκία; Οι μέρες δεν θα είναι για όλους μέρες γιορτής και θα είναι πολλοί περισσότεροι φέτος εκείνοι που δεν θα νοιώσουν τις γιορτές ούτε θα βρεθούν γύρω από κάποιο πλούσιο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Είναι και εκείνοι οι «ξένοι», οι ομάδες οικονομικών μεταναστών που σέρνονται από πλατεία σε πλατεία, στο περιθώριο της κοινωνίας. Δεν θα βρούμε κοριτσάκια να πουλούν σπίρτα, αλλά θα βρούμε παιδιά με μια φλογίτσα πίσω από τα θλιμμένα ?άτια τους να ψάχνει τριγύρω αν υπάρχουν άνθρωποι. Και είναι στο χέρι μας να αποδείξουμε ότι υπάρχει ανθρωπιά. Γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει κι ελπίδα. Υπάρχει?;
ΑΕΣ