Πεπτωκότες

Αντίο φίλε αλαργινέ, αλλιώτικε, ξηγημένε·
– Τι δεν φεύγεις να την αφήσεις τη χώρα;
– Μένω εδώ· σιμά στα όνειρα τα παιδικά, στη φουρφουλιά των μύχιων πόθων, στο αλέγκρο ξέσπασμα των δακρύων μου.
Θα μείνω εδώ, δίπλα σου, ανήμερο θεριό, βιγλάτορας της τρύπιας τσέπης, ήρωας του παραμυθιού, καλοχτενισμένος, καλοδεχούμενος, αέρινος, πάνω σε ένα άσπρο άλογο…
– Θα μείνω εδώ, σου λέω· δεν τη θυσιάζω τη χώρα μου στους παγαποντίσκους, στην αθέατη πλευρά των πραγμάτων, στους ανεμάνθρωπους.
Πολλοί μου πρότειναν να φύγω, μα συμβουλεύτηκα συναξάρι βυζαντινό, το σπαθί του Ερωτόκριτου, τη ρομαντζάδα του Ελύτη και θα μείνω εδώ!
Ιδιος και απαράλλαχτος με τον Θοδωρή Κολοκοτρώνη, τον Σεφεριάδη, τη φουντωτή ελιά, την ασκητική του Θεόφιλου, την αιώνια ´σούρα´ του μπαρμπα – Γιάννη του Κανατά.
Θα μείνω εδώ και μην τρομάξετε κολεγιόπαιδα!
Θα είμαι εδώ ανάμεσά σας, αποκούμπι στην τροχήλατη μοναξιά, δίστιχο ξέφρενο σαν το ροβόλισμα από το βουνό, δάκρυ και ταλέντο ασίκικο, τις ώρες της σιωπής…
Θα μείνω εδώ· δεν φεύγω!
«Μην μείνει ανοιχτή η πόρτα να μπουν οι κολαούζοι…».
Θα μείνω εδώ, όπως θα μείνετε και εσείς, λάδι στο καντήλι μου την ώρα που γράφω, που φωνάζω, που τραγουδώ…
Θα μείνω εδώ· εις πείσμα των καιρών.
Γ. Ουντράκης