Του ΓΙΩΡΓΟΥ
ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΥ
«Άραγες να ?ναι η μοναξιά σε όλους τους κόσμους η ίδια;»
Γ. Σεφέρης
Σε ένα παγκάκι της πλατείας τον βλέπω να κάθεται πάντα μόνος. Δεν του μιλά κανείς και δεν μιλά σε κανέναν. Μόνον παρατηρεί τα αυτοκίνητα να περνάν και τους περαστικούς να κουβεντιάζουν. Έχει διανύσει το μεγαλύτερο μέρος του περίπλου του βίου. Ποιος ξέρει το πώς του. Ποιος ξέρει τις χαρές του, τις πίκρες του, τις επιθυμίες του, τα αχ του. Το βέβαιον είναι ότι απ? την πρώτη μοναξιά των μη, των απαγορεύσεων και τη μοναξιά της απαγορευμένης επιθυμίας έφθασε πλέον στη μοναξιά της αγωνίας, στη μοναξιά της απούσας επιθυμίας και στη μοναξιά της έλλειψης επιθυμίας.
Όμως παρ? όλα αυτά δεν μένει αδρανής, ακίνητος. Πασχίζει να αποδείξει ότι υπάρχει. Το βλέμμα του, το σώμα του ακολουθούν τους διαβάτες που τον προσπερνάν, παρακολουθώντας τα λόγια τους, σαν μια ύστατη προσπάθεια απόδειξης ότι υπάρχει, παρά το ότι έχει αποδεχθεί τη μοναξιά του.
Ή μήπως υπερβατική αλλά αληθής επικοινωνία και μια άνευ όρων και ορίων συνάντηση με ότι συγκρότησε ως παρουσία ή ως απουσία της ζωής μας; Παραδομένος στη μαγεία των ρεμβασμών του, εκεί όπου η επιθυμία καταφεύγει στη φαντασίωση για να αντέξει τη μοναξιά.
Αν λείψει όμως η προσοχή ενός βλέμματος, η τρυφερότητα μιας οικείας φωνής, η θέρμη μιας χειρονομίας, τότε τι μένει από τον άνθρωπο; Και πότε στ? αλήθεια πεθαίνει ο άνθρωπος; Μήπως τότε, όταν δεν υπάρχει πια ούτε ένας άνθρωπος να επικοινωνεί; Και, τι πραγματικά συμβαίνει στον άνθρωπό μας; Πώς συνεχίζει να ζει; Πώς η αφόρητη μοναξιά του αποκτά γλυκύτητα, μέσα από την αναπόληση και μόνον και πώς χάρη σ? αυτήν ο άνθρωπός μας ανακαλύπτει νόημα στη ζωή, μέσα από τα αμίλητα λόγια και τις ατέρμονες σιωπές;
Πώς τα μάτια του ασκήθηκαν -ούτε ανοιχτά, ούτε κλειστά- στο μυστηριώδες βλέπειν και πώς η ακοή του εκπαιδεύτηκε στην ακρόαση των εκκωφαντικών σιωπών;
Πώς είναι στ? αλήθεια η μοναξιά, όταν δεν εναλλάσσεται με επικοινωνία, όταν δεν υπάρχει ούτε λέγειν ούτε πράττειν;
Απειλητική η ιαματική για την ύπαρξη;
Αγωνιώδης η ευεργετική για την ένδεια του βίου;
