Οσο περνά ο καιρός βλέπουμε ότι η συμμετοχή στην Ευρωζώνη όχι μόνο δεν είναι επωφελής για κάποιες χώρες, αντίθετα συνεπάγεται δεινά και γι? αυτό διεθνείς οικονομολόγοι εκτιμούν ότι δεν μπορούμε πια να αγνοήσουμε την πιθανότητα διάλυσής της. Αν οι χώρες της περιφέρειας, λένε, αναγκαστούν σε οδυνηρή αναδιάρθρωση του χρέους τους μαζί με την απώλεια μέρους του τραπεζικού τους συστήματος, τότε το βήμα εξόδου από το ευρώ δεν θα φανεί δύσκολο. Το βέβαιο είναι ότι, δεν μπορούμε να μιλάμε για σταθερότητα μιας νομισματικής ένωσης, χωρίς θεσμοθετημένη αλληλεγγύη μεταξύ κρατών και λαών, αλλά σε αντίθεση με τον παππού Ειρηναίο (χρόνια πολλά και υγιή, δέσποτα), που όταν προπαγάνδιζε την ανάγκη συμμετοχής σε κοινοπρακτικά σχήματα έλεγε ότι «πρέπει να καταθέσουμε τον οβολό και την ψυχή μας δείχνοντας την αλληλεγγύη μας προς τις επόμενες γενιές και προς αυτούς που το έχουν ανάγκη», οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες της, δήθεν, Ενωμένης Ευρώπης «το μόνο όραμα που προσφέρουν με τα προγράμματα λιτότητας που επιβάλλουν, είναι μια ισότητα ανασφάλειας». Κατά τον στοχαστή Τζον Γκρέι (όπως τον μεταφέρει στο «Βήμα» ο κ. Ευκλ. Τσακαλώτος) «η πιθανότερη εξέλιξη είναι μια αναδίπλωση στο εθνικό κράτος, που θα προσφέρει κάποιες λύσεις σε σχέση με την ανασφάλεια των πολιτών, αλλά το βραχυπρόθεσμο οικονομικό κόστος της θα είναι μεγάλο». Ο ίδιος υποδεικνύει ότι «για να υπάρχουν υπερεθνικές λύσεις, κόντρα στα συμφέροντα των χρηματαγορών και των πολυεθνικών, θα πρέπει να λυθεί το πρόβλημα της αντιπροσώπευσης». Για τούτο, εξηγεί, «χρειάζεται μια τεράστια κινητοποίηση του κόσμου της εργασίας και των άλλων αποκλεισμένων στρωμάτων, που θα επιβάλει μια ριζική επανίδρυση της οικονομικής και χρηματοοικονομικής αρχιτεκτονικής της ΕΕ». Προφανώς, δεν εννοεί περιχαράκωση κάθε τάξης πίσω από τα δικά της συμφέροντα μόνο, όπως συμβαίνει στην σημερινή Ελλάδα, αλλά επαναφέρει σε σύγχρονη εκδοχή, παλιό σύνθημα: «πολίτες όλων των χωρών ενωθείτε»?
ΑΕΣ
