Κύριε διευθυντά,
ήταν 12 Δεκεμβρίου 1916. Μία τελετή έλαβε χώρα στην Αθήνα. Παρόντες, πλήθος ιεραρχών, μεταξύ αυτών και ο Μητροπολίτης Αθηνών, κρατικοί αξιωματούχοι και χιλιάδες απλού λαού. Ήταν συγκεντρωμένοι μπροστά σε έναν μεγάλο λάκκο, στο κέντρο του οποίου δέσποζε το ομοίωμα του Ελευθέριου Βενιζέλου. Στη κορυφή του ομοιώματος στεκόταν ένα κρανίο ταύρου.
«Ελευθερίω Βενιζέλω επιβουλευθέντι την βασιλείαν και την Πατρίδα και καταδιώξαντι και φυλακίσαντι Αρχιερείς, ανάθεμα έστω» είπαν τα μέλη της ιεραρχίας εν χορώ. Τότε οι πιστοί άρχισαν να πετούν στον λάκκο κομμάτια μαρμάρων και πέτρες. Επαναλαμβάνοντας τα λόγια όσο διαρκούσε ο λιθοβολισμός. Μέχρι που σχηματίσθηκε ένας τεράστιος σωρός.
Πριν από τα Χριστούγεννα διανεμήθηκε, με τις ευλογίες της Ιεράς Συνόδου, στις εκκλησίες της χώρας, ένα φυλλάδιο με τίτλο «Προς τον λαό». Με το οποίο ασκούσαν «κριτική» στους πολιτικούς για την οικονομική πολιτική. Παραβλέποντας την «ιερή ισοβιότητά» τους και τις ρεμούλες των δισεκατομμυρίων ευρώ στην «Αλληλεγγύη».
Δεν μπορώ να καταλάβω, τι είδους επανάσταση μπορεί να κάνει μία παραχορτασμένη Ιεραρχία. Αυτό που μπορώ, όμως, να καταλάβω είναι, ότι ακόμα και σήμερα διαθέτουμε εν αφθονία «πεφωτισμένους» ιεράρχες.
Πολιτικοί, όπως τον Ελευθέριο Βενιζέλο, δεν υπάρχουν σήμερα. Διότι, αν υπήρχαν, θα ήμασταν αλλιώς?.
Με εκτίμηση
ΠΑ. ΝΙΚΟΣ
npgls.blogspot.com
