(2010 ΕΓΧ 116?)
Τρόμου, ριμέικ της ομότιτλης ταινίας του Τόμας Άλφρεντσον (2008), βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Γιον Άιβιντε Λίντκβιστ
Σκην.: Ματ Ριβς. Μουσ: Μάικλ Τζιακίνο. Ηθ.: Κλόε Μόρετζ, Κόντι Σμιθ ΜακΦι, Ρίτσαρντ Τζένκινς, Ελίας Κοτέας, Κάρα Μπουόνο, Σεθ Άντκινς.
Ο δωδεκάχρονος Όουεν μεγαλώνει στο Νιού Μέξικο κλεισμένος στον εαυτό του, αφού η μητέρα του τον παραμελεί και οι συμμαθητές του στο σχολείο του επιτίθενται με κάθε ευκαιρία. Όταν κοντά στο σπίτι του μετακομίζει ένα μυστηριώδες κορίτσι, η Άμπι, ανάμεσά τους δημιουργείται αργά – αργά μία βαθιά φιλία. Μια σειρά από μυστηριώδεις φόνους συγκλονίζει τη μικρή πολιτεία, και τότε ο Όουεν υποχρεώνεται να αντιμετωπίσει την αλήθεια και να δεχτεί ότι το φαινομενικά αθώο και παιδικό πρόσωπο της φίλης του, κρύβει πίσω του ένα άγριο κι αιμοσταγές βαμπίρ…
Ο θρύλος των βαμπίρ χρησιμοποιείται συχνά, τελευταία, ως μέσο εξερεύνησης της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Η συγκεκριμένη ιστορία όμως εκμεταλλεύεται αυτό το αρχέτυπο, προκειμένου να εξερευνήσει κάτι τελείως διαφορετικό, μια ιστορία τρόμου, που ταυτόχρονα λειτουργεί και ως πλατφόρμα μεταφοράς για το δύσκολο και συχνά οδυνηρό πέρασμα προς την ενηλικίωση.
Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Σουηδού Γιόν Άιβιντε Λίντκβιστ αλλά και στην πολυσυζητημένη ομώνυμη ταινία, που τιμήθηκε το 2008 στο Tribeca Film Festival με το Founders Award for Best Narrative Feature. Η απρόσμενη επιτυχία της πρωτότυπης έκδοσης προσέλκυσε το ενδιαφέρον των παραγωγών, οι οποίοι ανέθεσαν στον σκηνοθέτη του «Cloverfield» Μ. Ριβς αυτήν την επανέκδοση, που τοποθετεί τη συναισθηματική ένταση σε διαφορετικά σημεία, παραμένοντας ωστόσο πάντοτε πιστή στη σκοτεινή ατμόσφαιρα του βιβλίου, αλλά και του αρχικού της οδηγού. Δείτε την.
ΕΝΑΣ ΑΞΙΟΤΙΜΟΣ ΚΥΡΙΟΣ
Οι αξιότιμες πράξεις? προέρχονται μόνον από αξιότιμους κύριους?
(2010 ΕΓΧ 129?)
Κομεντί
Σκην.: Μπράιαν Κόπελμαν, Ντέιβιντ Λεβιέν. Μουσ: Μάικλ Πεν. Ηθ.: Μάικλ Ντάγκλας, Σούζαν Σαράντον, Ντάνι ΝτεΒίτο, Μαίρη Λουίζ Πάρκερ.
Η ζωή του Μπεν, πρώην επιτυχημένου έμπορου αυτοκινήτων -που από κακές επιλογές έχει χάσει την επιχείρησή του- δείχνει να εκτροχιάζεται, αφού ο ίδιος αδυνατεί να ελέγξει πλέον οτιδήποτε. Καθώς προσπαθεί να διασώσει ότι έχει μείνει από την επαγγελματική του καριέρα, αντιμετωπίζει διάφορες δυσκολίες υγείας, ενώ παράλληλα, διατηρεί ανοικτό μέτωπο με τις εσωτερικές του ανησυχίες… Με μπερδεμένο κόμπο την προσωπική του ζωή αφού: χωρισμένος από τη σύζυγό του Νάνσι, διωγμένος από τη νυν φιλενάδα του που τον παρατάει γιατί τον πιάνει να κοιμάται με την κόρη της και με τεταμένες σχέσεις με την αγαπημένη του κόρη, που όμως αρνείται να του επιτρέψει να δει τον εγγονό του, καθώς κατάφερε να ?ρίξει? στο κρεβάτι ακόμα και τη μητέρα ενός συμμαθητή του μικρού, ο Μπεν ακροβατεί ανάμεσα στην παρακμή και την εντιμότητα ενός ξεθωριασμένου γιάνκη?
Ρόλος, γραμμένος απευθείας για το υποκριτικό ταλέντο του μεγάλου ηθοποιού, που ερμηνεύει απόλυτα τον ?κόπανο γιάπη? αντιμετωπίζοντας με επιφανειακή ευδιαθεσία το κάθε τι γύρω του, σε μια προσπάθεια απόκρυψης των σημαντικών αδυναμιών του. Μια ταινία, που προσεγγίζει με συμπάθεια το ανδρικό φύλο στην επερχόμενη κρίση των 50+, που παρά τις αφελείς ερωτικο-σεξουαλικές ατασθαλίες του Μπεν, ως του γενικού του αντιπροσώπου, εντούτοις ενισχύει την άφεση μέσω μιας σειράς παράτυπων συναινέσεων, που μοιραία οδηγούν το θεατή σε ταύτιση με τον ήρωα?
ΡΟΔΑ, ΤΣΑΝΤΑ ΚΑΙ ΚΟΠΑΝΑ
(2010 ΕΓΧ 116?)
Κωμωδία, ριμέικ της ομότιτλης ταινίας του ίδιου σκηνοθέτη (1982)
Σκην.: Όμηρος Ευστρατιάδης. Μουσ: Τ.Ν.Τ. Ηθ.: Στιβ Ντούζος, Ελένη Φιλίνη, Νένα Χρονοπούλου, Αίας Μανθόπουλος, Κώστας Βουτσάς, Τζόνι Βαβούρας.
Η παρακμή και η κακότητα της ελληνικής σκηνής? σε πιρουέτα επανάληψης?
30 χρόνια μετά? οι τότε μαθητές, από την έδρα του καθηγητή πλέον, μεταφέρουν ανέκφραστα την ίδια και απαράλλαχτη με τότε, ανούσια κι ανέραστη ατμόσφαιρα.
Σαν να μην έφτασε η σειρά των 4 απανωτών κακοτεχνιών κατά τη δεκαετία ?80, με το αντίστοιχο θέμα, ο Ο. Ευστρατιάδης επιστρέφει, δίχως ίχνος καλλιτεχνικής ευαισθησίας, με καστ τύπου ?ζόμπι? και με φανερή διάθεση ?αρπαχτής?, μισανοίγοντας την ταφόπλακα της μίζερης εποχής της βιντεο-παραγωγής των 80?s, σε μια προσπάθεια ανανεωτικής υπενθύμισης της κακής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Όχι βέβαια? δεν διατηρούμε καμία απολύτως επιφύλαξη. Ο ελληνικός κινηματογράφος του 21ου αιώνα, μπορεί να πονάει, να στερείται πρωτότυπων ιδεών, να αγκομαχεί να προφτάσει την υπόλοιπη Ευρώπη, που τρέχει με χίλια, αλλά ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ δεν είναι αυτός? Κρίμα.
Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ
(2010 ΕΓΧ 129?)
Θρίλερ
Σκην.: Κλιντ Ηστγουντ. Μουσ: Κλιντ Ηστγουντ. Ηθ.: Ματ Ντέιμον, Μπρους Ντάλας Χάουαρντ, Ρίτσαρντ Κάιντ, Τζέι Μορ, Τζένιφερ Λιούις, Σεσίλ Ντε Φρανς.
Όταν η ζωή ορίζεται… μέσω της προοπτικής του θανάτου?
Ενα τσουνάμι διαλύει μία μικρή πόλη στα παράλια της Ινδονησίας, παρασύροντας μια Γαλλίδα δημοσιογράφο, σε παρ? ολίγον θάνατο.
Στους δρόμους του Λονδίνου, ένα ατύχημα χωρίζει ένα μικρό αγόρι για πάντα από τον δίδυμο αδελφό και καθοδηγητή του στη ζωή.
Στο Σαν Φρανσίσκο, ένας άνθρωπος αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του, για να σταματήσει τον προσωπικό του εφιάλτη: να ακούει τις φωνές των νεκρών.
Τι συμβαίνει μετά τον θάνατο; Πώς μπορεί κάποιος τόσο κοντά μας να χάνεται για πάντα; Πώς μπορούν αυτοί που μένουν πίσω να συνεχίσουν να ζουν; H τελευταία ταινία του Κ. Ηστγουντ είναι ένα δράμα που εξερευνά τη ζωή τριών χαρακτήρων που ψάχνουν απαντήσεις σχετικά με τη ζωή και με το τι βρίσκεται πέρα από αυτή. Κανείς δεν γνωρίζει τι υπάρχει στην άλλη πλευρά, κανείς δεν έχει επιστρέψει ποτέ από εκεί, εκτός από τις, ομολογουμένως πλούσιες περιγραφές των λογοτεχνημάτων, των δοκιμίων και ασφαλώς του κινηματογράφου. Οι άνθρωποι έχουν τις πεποιθήσεις τους για το τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει εκεί, αλλά όλα αυτά είναι εικασίες. Κανείς δεν ξέρει, μέχρι να φτάσει εκεί κι όταν φτάσει, κανείς δεν επιστρέφει ώστε να διηγηθεί τα της ?άλλης πλευράς?.
Ο θάνατος αγγίζει, τους τρεις χαρακτήρες σε αυτή την παράξενη ταινία, με τρόπους που οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν, ωστόσο με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, η δουλειά του Ίστγουντ παραπέμπει σε μονοπάτια, μέσω των οποίων όλοι φιλοσοφούμε, αναρωτιόμαστε, σημειολογούμε, όλοι τελικά μπορούμε να ταυτιστούμε με τα συναισθήματα που βρίσκονται κρυμμένα στο δεύτερο επίπεδο της ταινίας. Και μιλάμε για αυτά, που εκπέμπονται με ταχύτητα δράσης και αντανακλώνται ανάλογα με τη δεκτικότητα του καθενός από εμάς, για αυτά που μένουν πίσω από το πανί, στον πυρήνα της ιστορίας και βοηθούν στη σύλληψη ιδεών όπως: αγάπη, απώλεια, μοναξιά, επικοινωνία. Μήπως όμως, αυτά δεν είναι τα χαρακτηριστικά που βιώνουμε όλοι και που ενεργοποιώντας τα αντίστοιχα κλειδιά τους, ενίοτε βρισκόμαστε σε ταξίδι προσωπικής αναζήτησης;
ΜΑΛΛΙΑ ΚΟΥΒΑΡΙΑ
Για κάθε γέλιο? υπάρχει πάντα? ένα δάκρυ
3-D (2010 ΕΓΧ 100?)
Κινούμενο
Σκην.: Νέιθαν Γκρένο, Μπάιρον Χάουαρντ. Μουσ: Άλαν Μένκεν.
Η Ραπουνζέλ, μια πανέμορφη, δυναμική και πανέξυπνη νεαρή πριγκίπισσα, με μαγικά χρυσαφένια μαλλιά μήκους αρκετών δεκάδων μέτρων και μια αστείρευτη δίψα για ζωή, βρίσκεται φυλακισμένη σ? ένα απόρθητο κάστρο, όπου η μοχθηρή μητέρα Γκόθελ την κρατάει φυλακισμένη για χρόνια. Ο Φλιν Ράιντερ, έναν ακαταμάχητος, πολυμήχανος, ονειροπόλος και γοητευτικός ληστής, με γλώσσα που τσακίζει κόκαλα και αυτοπεποίθηση που αγγίζει τα όρια της αλαζονείας, ενώ βρίσκει καταφύγιο στο κάστρο, πιάνεται όμηρος(!) της Ραπουνζέλ. Η αναπάντεχη αυτή γνωριμία, τους οδηγεί σε μια ιδιότυπη συμφωνία με στόχο την απόδραση από το κάστρο της Γκόθελ. Το αταίριαστο δίδυμο, ξεκινά την απόδραση, με παρέα τον Μάξιμους, ένα ιδιαίτερα παρατηρητικό άλογο, τον Πασκάλ, έναν υπερπροστατευτικό μικρό χαμαιλέοντα, και μια συμμορία όχι και τόσο ικανών κλεφτών.
Συναρπαστική, γενναιόδωρη, διασκεδαστική ρομαντική περιπέτεια, με πολλές υποσχέσεις και απανωτές εκπλήξεις, άφθονο σασπένς, αλλά και δυνατές συγκινήσεις για μικρούς? εεε και μερικές φορές και για κάποιους μεγάλους…
