Λογοκλοπή και… C(L)OPY right
ΑΛΛΟ η προσωπική και επίπονη εργασία, με την επίβλεψη ενός πανεπιστημιακού καθηγητή -τη σχετική βιβλιογραφία και την ανά στάδια βοήθειά του- και άλλο η εμφανής αντιγραφή εργασίας κάποιου άλλου, έστω κι αν είναι αυτή «διασκευασμένη»? Η λογοκλοπή, σήμερα, έγινε το δεύτερο «εθνικό» σπορ των Ελλήνων, εραστών αξιωμάτων στα οποία απαιτείται μεταπτυχιακό ή διδακτορικό.
ΤΟ ΟΡΓΙΟ αντιγραφής εμφανίζεται μέσω Διαδικτύου, στο οποίο τα πάντα είναι ανοιχτά («ξέφραγο αμπέλι») και τα πάντα «οικειοποιούνται» ανερυθρίαστα, αφού δεν υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες, καμιά προστασία ή μια στοιχειώδης δεοντολογία από τους υπεύθυνους φορείς της υπηρεσίας.
ΟΣΟ, λοιπόν, αναγκαίο εργαλείο αναδεικνύεται το Ιντερνέτ, άλλο τόσο κακή είναι η παράνομη χρήση του. Πάρτε για παράδειγμα τις εφημερίδες και το φαινόμενο της αντιγραφής ειδήσεων ή και… μικρών αγγελιών, σχολίων ή άρθρων, εικόνων, αφιερωμάτων κ.λπ. Το copyright αντικαταστάθηκε από το «κλοπή – right».
ΔΕΝ εντυπωσιαστήκαμε συνεπώς, από τη διαμαρτυρία των 315 επιστημόνων που ζητούν «μηδενική ανοχή» σε αντίστοιχα φαινόμενα, υπογράφοντας σχετική διακήρυξη για τα ΑΕΙ – ΤΕΙ. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι υπάρχουν ειδικά «γραφεία»? συγγραφής μεταπτυχιακών και διδακτορικών εργασιών στο εξωτερικό και εδώ, στα οποία πληρώνοντας μια παχυλή αμοιβή έχεις «όποια εργασία θέλεις».
ΕΠΟΜΕΝΩΣ, γιατί να κουράζεται ο «κανακάρης» κάποιας οικογένειας που θέλει να τον δει «πανεπιστημιακό» ή τακτοποιημένο κάπου, όταν το χρήμα ανοίγει οποιαδήποτε πόρτα; Τα φαινόμενα νεποτισμού και αναξιοκρατίας στις κρίσεις περί εκλογής καθηγητών, λεκτόρων κ.λπ. στα ΑΕΙ – ΤΕΙ είναι μια αρκετά συνήθης πρακτική στην ελληνική κοινωνία αποτελώντας άλλο ένα κραυγαλέο στοιχείο διαφθοράς και διαπλοκής και μάλιστα σε «πνευματικά» Ιδρύματα.
ΜΑΣ βρίσκει απόλυτα σύμφωνους η πρόταση των 315 επιστημόνων για την καθιέρωση ενός αυστηρού «μηχανισμού ελέγχου της πρωτοτυπίας των παραγόμενων πνευματικών έργων». Αλλά πως θα γίνει κάτι τέτοιο; Είναι δυνατή η διασταύρωση γνήσια και μη γνήσιας εργασίας; Συμφωνούμε και με την άποψη του κ. Πανάρετου -στον οποίο απευθύνθηκαν οι επιστήμονες- ότι το Πανεπιστήμιο «δεν είναι ένα κλειστό κλαμπ, υπάρχει για την κοινωνία. Και όταν στην κοινωνία υπάρχει η απαίτηση της διαφάνειας, της εξυγίανσής του και της δομικής αλλαγής του, δεν μπορεί μερίδα των μελών του να συμπεριφέρεται σαν τον πορτιέρη ενός κλειστού κλαμπ»? Ποιος λέει όχι στη διαφάνεια, αλλά πώς θα γίνει κάτι τέτοιο με τους γνωστούς πολιτικούς και τη γνωστότερη πολιτική τους;
