60 και πλέον χρόνια πρίν!!!

Τη δεκαετία του ’60 με δέχτηκε το Μεγάλο Κάστρο ,18χρονο νέο.
Ευγνωμονώ από καρδιάς τους ανθρώπους του, γιατί μέχρι σήμερα η φιλοξενία τους ήταν και παραμένει υποδειγματική.
Περιτριγύρισα το Κάστρο για μια πρώτη γνωριμία.
Τότε από το Μεγάλο Κάστρο δεν είχαν αφαιρεθεί μέρη των Ενετικών τειχών, που το περιέκλειαν και κάνοντας μια βόλτα ,ως πρώτη φορά επισκέπτης θυμάμαι ότι δεν υπήρχε το άνοιγμα ,που σήμερα ονομάζεται ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΠΟΡΤΑ .Άλλωστε για αυτό ονομάστηκε μετέπειτα έτσι, επειδή ανοίχτηκε μια νέα , μια καινούρια πόρτα, μέσων μεταφοράς εισόδου και εξόδου από και προς την παλιά πόλη . Μέχρι τότε ήταν γνωστή η περιοχή ως πλατεία Κύπρου όπου υπήρχε και η αφετηρία των υπεραστικών λεωφορείων και της επαρχίας Πεδιάδος ( Αρκαλοχώρι,Καστέλλι Βιάννος κλπ)
Επίσης δεν υπήρχε το ,ου υπάρχει στο σημερινό ΚΟΜΜΕΝΟ ΜΠΕΝΤΕΝΙ .Τα τείχη ήταν ενιαία με μικρά θυρώματα πεζής ή έφιππης επικοινωνίας .
Κόπηκε το ενετικό τείχος επί δημαρχίας Γεωργ. Γεωργιάδη και επήλθε μια εφ όλων κυκλοφορία προς την Ν.Δ. μεριά του Μ. Κάστρου .
Ακόμη θυμάμαι ότι πολλές περιοχές εκτός τειχών ,αλλά πολύ κοντά σε αυτά, ήταν, είτε λόφοι, είτε χέρσα χωράφια ,είτε σταφιδάμπελα.
Εκεί π.χ. όπου σήμερα έχει γίνει διάνοιξη δρόμων Δρακοντοπούλου και Αθανασίου Διάκου ,υπήρχε χαντάκι με άφθονο νερό, άλλωστε και σήμερα μπορεί ο καθένας να ακούσει τη ροή των υπογείων υδάτων.
Επίσης στην ίδια περιοχή υπήρχαν σταφιδάμπελα και χωμάτινοι λόφοι Μεταγενέστερα έγιναν οι διάφορες διανοιχτικές εργασίες .
Οι διανοίξεις αυτές βοήθησαν αρκετά και θετικά την όλη εξέλιξη και επέκταση της πόλης του Ηρακλείου πλέον .
Μέσα σε τόσες αναμνήσεις, που γέμισαν το μυαλό μου ,από την τότε περιήγησή μου , θυμήθηκα και διάφορα περιπατητικά αλλοτινά επαγγέλματα ,που ασκούσαν υπέροχοι συνάνθρωποί μας έντιμοι, σωστοί, γελαστοί, νοικοκυραίοι, οικογενειάρχες και θαυμάσιου συναισθηματικού χαρακτήρα άνθρωποι , που ποτέ δεν θα σου παραπονιόταν για την κούραση, τον ιδρώτα και τον, πολλών χιλιομέτρων, ποδαρόδρομο για να εξοικονομήσουν ένα κομμάτι ψωμί στην οικογένειά τους.
Σήμερα τα επαγγέλματα αυτά ή έχουν εξαφανιστεί ή σπανίζουν.
Τέτοια επαγγέλματα, που επισκέφτηκαν το νού μου ,ωσάν, αυτή τη στιγμή να ακούω εκείνη τη καλλικέλαδη γλυκιά φωνή του ΠΑΓΩΤΑΤΖΗ ,ΤΟΥ ΠΑΓΩΠΟΛΗ, ΤΟΥ ΓΑΛΑΤΑ ,ΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΥΠΈΡΟΧΗ και ΙΩΒΙΟ ΥΠΟΜΟΝΗ ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΤΣΑΓΚΑΡΗ να σολιάζει να πεταλώνει και να ράβει στη μηχανή εκείνα τα πολυφορεμένα παπούτσια του μπαμπά, του μαθητή και της μαμάς …,ΓΙΑΤΊ ΠΟΎ ΛΕΦΤΆ ΝΑ ΠΆΡΕΙΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ !!!!.
Με μια γλυκιά ανάσα μα και με χίλιες αναμνήσεις όλα αυτά τριγυρνούν μέσα στο γερασμένο μου μυαλό ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΖΗΣΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ .
Αλλοτινές μου εποχές
αλλοτινοί μου χρόνοι
κι αν επόνεσα σκληρά
περάσανε οι πόνοι
Αχ και να ‘ρχόσασταν ξανά
τώρα που σουρουπώνει
και πριν να ρθεί το δειλινό
κι ας ήταν κι άλλοι πόνοι .
Μα… όπως λέει και το τραγούδι…
Τα χρόνια που πέρασαν, αποδημητικά πουλιά που πέταξαν μακριά
χάθηκαν ένα ένα µε την σειρά, σ’ ένα µακρινό ορίζοντα
χωρίς ελπίδα γυρισμού.
Το καλοκαίρι δε θα ξανάρθει εδώ, ποτέ ξανά.
Οι μυρωδιές της άνοιξης, θα μείνουν γλυκιά ανάμνηση του νου,
της ψυχής, ο κρυφός θησαυρός και µόνο η κρύα όψη του χειμώνα
που φτάνει όλο και πιο κοντά αργά, αργά, βασανιστικά
γεμίζει τώρα πια το οπτικό πεδίο της κουρασμένης ύπαρής µου.