Μόνο για 2 προβολές 28/1/2011
(2010 ΕΓΧ 109?)
Κοινωνικό δράμα.
Σκην.: Γιάννης Οικονομίδης. Μουσ: Άκης Καπράνος. Ηθ.: Στάθης Σταμουλακάτος, Βαγγέλης Μουρίκης, Μαρία Καλλιμάνη.
Ο Νίκος περνάει τις μέρες του στην επαρχία χωρίς παρόν και με αβέβαιο μέλλον. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο θείος του τον παροτρύνει να εγκαταλείψει το χωριό και να έρθει στην Αθήνα. Του προσφέρει διαμονή, διατροφή και μια εύκολη δουλειά. Ο Νίκος δέχεται για να βρεθεί άθελά του μπλεγμένος σε μια παράξενη κατ? οίκον απασχόληση. Απομονωμένος σ? ένα «γκρίζο» προάστιο της πόλης με μόνη παρέα τον θείο και τη θεία του, οι ισορροπίες ανάμεσα στους τρεις αρχίζουν ν? αλλάζουν?
Ασπρόμαυρο υπαρξιακό νουάρ αργών ρυθμών, ελλείψεων, βλεμμάτων, σιωπών και υπαινιγμών, με εξπρεσιονιστική αισθητική και χαμηλούς φωτισμούς. Μια αλληγορία, που ενισχύει τη φαινομενολογία της σύγχρονης κόλασης, με άλλα λόγια αυτής της ίδιας της κοινωνίας αλλά και των διαπλεκόμενων σχέσεών της. Άκρατος μινιμαλισμός και χαμηλότεροι τόνοι σε σχέση, με τα προηγούμενα φιλμ του ίδιου σκηνοθέτη, Οι εντάσεις και το συνεχές υβρεολόγιο -ως η σημειολογία της υπερβολής μιας παρηκμασμένης κοινωνίας- που παρέσυρε το έργο του Οικονομίδη σε ακραίες καταστάσεις, στα εξαιρετικά: «ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ» και «ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ», τώρα βρίσκονται σε ύφεση καθώς ?σέρνουν? τον ήρωα σε μια ιδιότυπη κοινωνική καταστολή, ολοκληρώνοντας ουσιαστικά την τριλογία που ξεκίνησε με το «ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ». Παράλληλα, όμως, εισέρχονται και νέες παράμετροι. Μια εσωτερική κατανομή ιδεών, με διερεύνηση στις σχέσεις εξουσίας -σε όλα τα επίπεδα- και της ομηρίας. Μέσα από μια γαλλικού τύπου διάθεση – ματιά νουάρ, νομίζω πως τα αναγνωριστικά στοιχεία του σινεμά του Μπρεσόν είναι ορατά. Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω παραφρασμένο τον τίτλο γνωστής γαλλικής ταινίας περασμένων δεκαετιών, «ένας καταδικασμένος σε θάνατο φυλακίστηκε οριστικά»?
