Το κομβίον της Αλεξίας

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποτιμώντας την πολιτική καθημερινότητα και τις οικονομικές εξελίξεις λένε ότι αν ο κ. Παπανδρέου, «με την αυτοπεποίθηση και την ολύμπια ψυχραιμία που διαθέτει», καταφέρει να περάσει τη χώρα από το ναρκοπέδιο στο οποίο τούτη την εποχή κινείται, θα έχει επιτύχει μοναδικό άθλο, ο οποίος θα καταγραφεί στα παγκόσμια χρονικά καθώς δεν υπάρχει προηγούμενο χώρας που να βρέθηκε σε τόσο δυσχερή θέση και να διασώθηκε χωρίς κατάρρευση και πτώχευση». Αλλά ενώ οι οικονομολόγοι συμφωνούν με την αναγκαιότητα της υλοποίησης των κρίσιμων διαρθρωτικών αλλαγών που προτείνει, ψηφίζει και υλοποιεί η κυβέρνησή του, οι πολίτες, οι φορολογούμενοι και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι αντιδρούν σε όσα γίνονται διότι αυτοί και ειδικότερα τα πιο αδύνατα τμήματά τους δεν βλέπουν το πλεονέκτημα, δεν βλέπουν την ευκαιρία που δίνεται. Θα περίμενε κάποιος ότι η κυβέρνηση, έχοντας την εμπειρία της εφαρμογής του πρώτου σταθεροποιητικού προγράμματος του κ. Σημίτη, όπως το εφάρμοσε ως υπουργός Οικονομίας αλλά και την πείρα της εισόδου στην ΟΝΕ, θα είχε πείσει τον επιχειρηματικό κόσμο και τους πολίτες για την αναγκαιότητα εφαρμογής της περιοριστικής πολιτικής. Αυτό είναι ένα πρόσθετο πρόβλημα της κυβέρνησης Παπανδρέου. Να μεταδώσει τη βεβαιότητα ότι το πρόγραμμα λιτότητας έχει ημερομηνία λήξης και τα μέτρα που λαμβάνονται μπορεί να είναι επώδυνα αλλά είναι δίκαια και κατανεμημένα ισότιμα. Πείθει άραγε γι? αυτό η ασκούμενη οικονομική πολιτική; Εδώ είναι το κομβίον της Αλεξίας που λένε και οι? μάγκες.     
ΑΕΣ