ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ σε Τυνησία και Αίγυπτο προαναγγέλλουν γενικότερες καθεστωτικές ανακατατάξεις στη Βόρειο Αφρική. Πιθανόν και αναδιάταξη συμμαχιών στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου? Επειδή έτυχε να επισκεφθούμε την Τυνησία, αντιληφθήκαμε πως σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι η χώρα είχε? σοσιαλιστική διακυβέρνηση, ώστε να ανήκε στη «διεθνή σοσιαλιστική ομάδα»!
ΤΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ αυτά είναι ένα μίγμα θρησκευτικής και στρατιωτικής δικτατορίας που κληρονομούνται με? «δημοκρατικές»(!) διαδικασίες (με κατ? επίφαση εκλογές) στις οποίες το ποσοστό «υποστήριξής» τους φτάνει πάνω απ? το 90%! Αν είναι δυνατόν? (Κάτι ανάλογο δεν είχαμε με την εδώ χούντα των συνταγματαρχών και τη? δημοκρατική ανάρρηση (με εκλογές, «ναι» ή «όχι») στην προεδρία του Γ. Παπαδόπουλου;).
ΣΤΗΝ Τυνησία του Μπεν Άλι, όπου βρεθήκαμε πριν μερικά χρόνια ως προσκεκλημένοι δημοσιογράφοι του ΕΟΤ της χώρας αυτής, διέκρινε κανείς πίσω απ? τη βιτρίνα του καλά οργανωμένου ταξιδιού, την απόλυτη φτώχεια που έπληττε το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού. Μια μικρή ελίτ στα βόρεια παράλια κατείχε τον πλούτο της χώρας, βοηθούμενη από το ισχυρό σύστημα διακυβέρνησής της: που ήταν «οικογενειακή υπόθεση»!
ΤΟ ΙΔΙΟ συμβαίνει και στην Αίγυπτο του Μουμπάρακ. Άλλοι ζουν στη χλιδή και τον πλούτο καταβροχθίζοντας τις πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας, κι άλλοι -η πλειονότητα του πληθυσμού- ζουν με 1 ½ ευρώ τη μέρα! Φύλακας «άγγελος» ο στρατός και φυσικά οι δυνάμεις που κρύβονται πίσω τους. Οι ποικιλόμορφοι αυτοί στρατοί-εξοπλισμένοι από ΗΠΑ ή Γαλλία ή αλλού- αποτελούν τους πυλώνες των καθεστώτων, όπως και κάθε δικτατορίας. Αποτελούν επίσης την εγγύηση εκμετάλλευσης ή προστασίας των εταιριών των μεγάλων δυνάμεων που αναπτύσσονται στις χώρες αυτές. Το θέμα, λοιπόν, είναι αν ο στρατός θα ταχθεί, τελικά, με τη λαϊκή εξέγερση -που δεν εξασθενεί- ή θα έχουμε νέο λουτρό αίματος.
ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΟ στάδιο σε κάθε μεταβατική περίοδο -όπως αυτή που ζουν Τυνησία και Αίγυπτος- είναι «η ομαλή μετάβαση» σε ένα άλλο είδος καθεστώτος πιο ήπιου, πιο δημοκρατικού, απαλλαγμένου απ? τις βδέλες του εγχώριου πλούτου τους? Ας πούμε, «η σύνεση» θα υπαγορεύσει, άραγε, στους αξιωματικούς του Καΐρου να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Τυνησίας ή θα επιμείνουν να υποστηρίζουν ένα καθεστώς που ούτως ή άλλως καταρρέει; Οψόμεθα?
Στ.Γ.Κ.
