ΣΥΝΗΘΩΣ δεχόμαστε ότι η Δημοκρατία, παρά το εύθραυστό της, είναι το ιδανικότερο πολίτευμα. Ή, έστω το καλύτερο από τα χειρότερα -που έλεγε κι ο Τσόρτσιλ. Αρα, ιδανικός πολιτικός πρέπει να θεωρείται εκείνος που «με την προσωπικότητα και τη συμπεριφορά του συμβάλλει στην εύρυθμη λειτουργία της».
ΑΥΤΗ είναι η θεωρητική πλευρά του θέματος, διότι στην πράξη σήμερα -ειδικά στη χώρα μας, αλλά και αλλού- ούτε «ιδανική δημοκρατία» έχουμε ούτε και «ικανούς πολιτικούς» που να μας τη διασφαλίζουν. Ζούσαμε -και ζούμε- σε μια κατ? επίφαση Δημοκρατία, λόγω ακριβώς του μεγάλου ελλείμματος αξιοκρατικής και δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών μας. Το ίδιο το σύστημα υπήρξε φυτώριο διαφθοράς, διαπλοκής, μη εφαρμογής των νόμων?
ΕΤΣΙ όπως εξελίσσονται τα πράγματα, αγνοούμε που αρχίζει η Δημοκρατία και που τελειώνει η ασυδοσία ομάδων πολιτών (που άλλοι αγωνίζονται για τα κεκτημένα τους σε βάρος όλων των άλλων) και άλλοι για την ανατροπή της παρούσας κατάστασης. Αλλά, και τι είδους Δημοκρατία έχουμε σήμερα, αφού μέλημα της κυβέρνησης είναι μόνον η στενή εφαρμογή και πάση θυσία των υπεσχημένων στην τρόικα;
ΕΔΩ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ και το «ελληνικό παράδοξο»! Το φαινόμενο, δηλαδή, να έχουμε μεν πολίτευμα κατ? επίφαση Δημοκρατικό, ενώ, με όσα αποκαλύπτονται κάθε μέρα, παραμένουμε κράτος μεσαιωνικού τύπου, με τιμαριωτικό χαρακτήρα. Παραδείγματα; Το μεταναστευτικό και η ποινικοποίησή του, η υποδαύλιση του «κοινωνικού αυτοματισμού» με τις πάσης φύσεως απεργίες, η διαφθορά που δεν πατάσσεται με τίποτε, η φοροδιαφυγή των «καρχαριών»? Και, βέβαια, με τα όσα συμβαίνουν στη γειτονιά μας, η υπομονή του κόσμου εξαντλείται πολύ πιο γρήγορα.
Στ.Γ.Κ.
