ΕΥΘΥΜΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΑ

Γράφει ο Ανέστης Καζάζης
ankaz2011@hotmail.com
Το Υπουργείο Υγείας σας ενημερώνει: ´Παρακαλούμε μην αρρωστήσετε πριν από την λήξη της απεργίας´.
Το νιώθω. Λίγο η ημικρανία που θεριεύει, λίγο τα μάτια που δακρύζουν. O ίδιος πονοκέφαλος που με ταλαιπωρεί, όταν βλέπω την Αγκελα να χαριεντίζεται με τον Νικολά. Αλλη μία σύνοδος κορυφής. Το υψόμετρο της οποίας δεν ξεπερνά το ύψος του Ευρωκοινοβουλίου και που σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνει να αγγίζει τις νότιες, κεντρικές και βόρειες καρδιές αυτής της ατυχούς Ενωσης.
Υπεραπλουστεύω για να μπορέσω να το καταναλώσω όλο αυτό. Σύνοδος κορυφής σημαίνει ότι συναντιέται: Μια αντιπαθής και αμφιβόλου ενδυματολογικής αισθητικής πρώην ανατολικογερμανίδα. Ενας Γάλλος εβραϊκής καταγωγής, με προγονικές αναμνήσεις μεταξύ Θεσσαλονίκης και Βουδαπέστης. Ενας Ιταλός εβδομηντάρης με λίφτινγκ, που θυμίζει κυρία πρόεδρο φιλόπτωχου ταμείου και με βλέμμα που παίζει σε θηλυκές ηλικίες, αυστηρά και μόνο μεταξύ 18 και 23 ετών. Ενας Ισπανός που ψευδίζει χαρακτηριστικά και προσπαθεί να πείσει ότι στέκει οικονομικά. Αλλοι βόρειοι με ακμάζουσα χρόνια εγωπάθεια, μερικοί κεντρώοι με αστική αδιαφορία, ο Ελληνας πρωθυπουργός με ανάστημα Ολυμπιονίκη και επιδόσεις μαθητή δευτέρας Δημοτικού, δημόσιου μάλιστα σχολείου, και πάνω από όλα το ύφος του Χέρμαν Βαν Ρομπάι, πρώτου προέδρου της Ε.Ε. που μοιάζει απόλυτα με τον ιδιοκτήτη του πυρηνικού εργοστασίου στη σειρά καρτούν ´The Simpsons´. Αν κατά λάθος άνοιγε την πόρτα του Κοινοβουλίου και έμπαινε ο Τοτός ή ένα διεστραμμένο χέρι το έβαζε στο τραπέζι των συνομιλιών, τότε η σύνοδος θα αποτελούσε το πιο σύγχρονο, ξεκαρδιστικό ανέκδοτο.    
Γέλασε κανείς; Μάλλον όχι. Σωστά. Δεν πρέπει να γελάμε με τις επιλογές μας. Δεν φταίω, όμως, εγώ. Ο πυρετός που πιθανά ανεβαίνει, καθαρίζει με κάποιο τρόπο το μυαλό και με οδηγεί σε σουρεαλιστικούς συνειρμούς. Σε εποχή μέτρων ζούμε, θα πάρω κι εγώ τα δικά μου. Ασπιρίνη, ξενόφερτο τσάι με άρωμα μπαχαρικών Τυνησίας       -προ αντικυβερνητικών διαδηλώσεων- και κουβέρτα. Αιγυπτιακή μούμια που πακετάρει την αρρώστια της και βυθίζεται στην παρακολούθηση μεθεόρτιων ριάλιτι και ορθάνοιχτων τηλεοπτικών παράθυρων. «Με γλάστρα, ζουμπούλι και πολιτικό».
Η άνοιξη αργεί ακόμα. Κάτι αίθριοι ουρανοί μόνο. Αυτοί με πήραν στον λαιμό τους. Η κυβέρνηση αργεί επίσης. Τροϊκανές δερμάτινες βαλίτσες, σκορπίζουν μυρωδιά υποσχέσεων και οικονομικής ανάτασης. Το Υπουργικό Συμβούλιο με έντονο στερητικό σύνδρομο, αποζητά χορήγηση κονδυλίων. Εξαρτημένοι που στέκονται στην σειρά κέντρου αποτοξίνωσης, για την «τέταρτη δόση» μεθαδόνης.  
Επιβραβεύω τον εαυτό μου, αφού από όσα κυκλοφορούν επέλεξε το πιο ανώδυνο. Ενα απλό συνάχι δεν σε βάζει σε σκέψεις δυσοίωνες. Σε κλονίζει τόσο, ώστε να απαρνηθείς το παρόν σε αντικριστά καφέ απογευματινής εξάσκησης της διαλεκτικής. Σε κάνει να παίρνεις την εφημερίδα στα χέρια και να την διαβάζεις από το πρωτοσέλιδο μέχρι το τελευταίο μνημόσυνο και όλα τα ευχαριστήρια μηνύματα. Η χώρα μπορεί να μένει αναπτυξιακά αναλφάβητη, αλλά η νέα γενιά συνεχίζει να σπουδάζει. Κι ο εγγονός που «πέτυχε» στα Τ.Ε.Ι. Καστοριάς, αξίζει ένα μεγάλο μπράβο.
Κι επειδή στη χώρα της «επανάστασης του αυτονόητου», όλα γίνονται με σχέδιο, τι θα ήταν η απεργία των γιατρών αν οι φαρμακοποιοί συνέχιζαν απρόσκοπτοι την εκτέλεση συνταγών; Ενα τίποτα. Μια τρύπα στο νερό. Πολλά υγρά χρειάζονται τώρα που το θυμήθηκα! Και υπομονή. Κανείς δεν εξετάζει, κανείς δεν γράφει συνταγές, κανείς δεν τις εκτελεί, η γερή μας κράση θα αντέξει. Στο τέλος όλα βρίσκουν τη θέση τους. Πριν καιρό τα βυτιοφόρα έκλειναν τους δρόμους. Τώρα μεταφέρουν πετρέλαιο και τιμολόγια εύφλεκτα. Πριν καιρό οι οδηγοί λεωφορείων τραβούσαν χειρόφρενο -δημοσιογραφικό κλισέ- τώρα είναι έτοιμοι να ανέβουν πάλι τον Γολγοθά του απεργιακού μαρτυρίου. Τώρα που οι πολίτες αποφάσισαν να μην πληρώνουν εισιτήριο, θα χαθούν οι οδηγοί!
Τουλάχιστον τα διόδια λειτουργούν. Κάτι οι ενώσεις πολιτών που αγαπούν τις εθνικές διαδρομές, κάτι οι ηθοποιοί – δήμαρχοι που ανέβασαν μονόπρακτα μοντέρνας λαϊκής αντίδρασης, οι δρόμοι ανοιχτοί και τα σκυλιά σκοτωμένα. Αφημένα στη δεξιά λωρίδα.
Με πειράζει αυτή η τελευταία εικόνα. Το στομάχι μου δεν θέλει πολλά – πολλά για να ανακατευτεί εκ νέου. Και αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ότι θα αναγκαστώ να αντικρίσω όλα όσα έχω καταπιεί το τελευταίο μνημονιακό διάστημα.
Γι? αυτό ηρεμία, ασπιρίνη, μπόλικο νερό να πνιγεί το μικρόβιο και ύπνο.