ΚΟΝΤΕΥΕΙ ένας χρόνος που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ νομοθετεί ποικίλα νομοσχέδια: τα φέρνει στη Βουλή, όπου συνήθως κάτω από σφοδρές αντιπαραθέσεις με την Αντιπολίτευση, καταλήγουν στο να ψηφίζονται, αφού η κυβέρνηση διατηρεί ακόμη την πλειοψηφία!
ΒΑΣΙΚΟ αίτημα κάθε κλάδου που απεργεί είναι η? απόσυρση του νομοσχεδίου που τον αφορά, με αίτημα την «από μηδενική βάση» συζήτησή του. Αυτό συμβαίνει σήμερα με γιατρούς, Μ.Μ.Μ., φαρμακοποιούς κ.λπ., με? «πειραματόζωα» αντοχής τους ατυχείς ασφαλισμένους, εμάς: Συνταξιούχους και μισθωτούς, τα αιώνια θύματα κάθε διαμάχης.
ΕΙΝΑΙ γνωστό ότι, το να αποσυρθεί ένα νομοσχέδιο με την πρόθεση να ακολουθήσει ένας διάλογος -προσχηματικός ή ουσιαστικός, λίγο μας ενδιαφέρει- υποκρύπτει μια συνδικαλιστικής υφής τακτική παρέλκυσης («να κερδίσουμε χρόνο»). Οπότε, το πρόβλημα ή λησμονιέται ή «κουρεύεται» ή παραπέμπεται στο μέλλον! Τέτοιες τακτικές απέδιδαν καρπούς στο παρελθόν και είναι αυτές που γιγάντωσαν τον κομματικό συνδικαλισμό -που κέρδιζε τα δικά του προνόμια: Οσο πιο ισχυρός ήταν ο κλάδος τόσα περισσότερα οφέλη!
ΓΙΑ μας, το θέμα που αναδύεται με ένα υπό ψήφιση νομοσχέδιο, είναι να πειστεί ο ταλαίπωρος λαός -η «σβούρα» κάθε απεργίας- για το δίκαιο των μέτρων του κράτους ή των αντιδράσεων των απεργών. Ομως, κανείς ειλικρινά δεν σκέφτεται αυτόν τον λαό (κι ας διατυμπανίζεται κάτι τέτοιο), όταν τίθεται ανάμεσα σε απεργούς και κράτος. Από τη μια προβάλλεται πρώτα το ατομικό (συνδικαλιστικό) συμφέρον, από την άλλη, ένα κράτος αυταρχικό που νομοθετεί χωρίς έναν ελάχιστο διάλογο. Αναρωτιόμαστε, όμως, γιατί δεν πάνε τα προεδρεία των συνδικαλιστών στη Βουλή να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο νομοσχέδιο ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπίας;
ΑΛΛΑ, στην Ελλάδα που ζούμε σήμερα, όλοι έχουν δίκαιο και για όλα. Ο μόνος που έχει άδικο είναι ο? λαός! Και βέβαια έχουν δικαίωμα στην απεργία οι κλάδοι. Και βέβαια έχουν δίκαιο, όταν καταφέρονται εναντίον του κράτους. Στο κάτω – κάτω αυτό το κράτος – μπάχαλο δεν εξέθρεψε -δεκαετίες τώρα- τα ποικίλα σκανδαλώδη «προνόμια» σε «φίλα» κείμενες στην εκάστοτε κυβέρνηση συνδικαλιστικές οργανώσεις;
ΜΗΠΩΣ μέχρι σήμερα δεν συγκυβερνούσαν κόμμα – κυβέρνηση – συνδικαλισμός; Μήπως μέχρι σήμερα δεν έδειχναν «αλληλέγγυοι» σε άλλους απεργούς που καμιά σχέση δεν είχαν μ? αυτούς; Κι αυτό, απλά και μόνο για να έχουν τη δική τους συμπαράσταση, σε περίπτωση δικής τους απεργίας; Δεν είναι πια καιρός να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία «επίδειξης ισχύος»; Ας μπούμε και μια φορά στο «εμείς»;
ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ πως η λέξη «απόσυρση ενός νομοσχεδίου» -όπως τίθεται από τους κλάδους που απεργούν- όσο εύκολα προφέρεται από τους συνδικαλιστές τόσο εύκολα γίνεται κατανοητή και στις προθέσεις της: Να αποκρυβούν, δηλαδή, ένα σωρό βάρη που θα φορτωθούμε πάλι οι υπόλοιποι.
Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr
