Τώρα που η Ευρωπαϊκή Ενωση ετοιμάζεται να πάρει αποφάσεις για το πώς θα θωρακίσει τις οικονομίες των κρατών – μελών της απέναντι στις κρίσεις χρέους που αντιμετωπίζουν, το ζητούμενο είναι να υπάρξει μια στοιχειώδης συναίνεση ανάμεσα στα μεγάλα πολιτικά κό??ατα της χώρας μας. Συμβαίνει, όμως, το σύνηθες στα ελληνικά πολιτικά πράγματα: Κανείς δεν φαίνεται να εμπιστεύεται κανένα. Η συναίνεση ζητείται κυρίως για τη μετά το 2013 περίοδο, όποτε λήγει το Μνημόνιο και η θητεία της τρέχουσας Βουλής. Η κυβέρνηση επιδιώκει να εξασφαλίσει τη συγκατάθεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για ?ια πολιτική που θα εγγυάται ότι δεν θα διακυβευτεί η πορεία σωτηρίας της ελληνικής οικονο?ίας μετά τις επόμενες εκλογές, την επιτάχυνση των οποίων ομνύει ότι δεν θα επιδιώξει. Τα στελέχη της ΝΔ, όμως, υποπτευόμενα εκλογικό αιφνιδιασμό δεν στέργουν να δώσουν τη ζητούμενη συναίνεση. Συνήθως τέτοιες αντιθέσεις τις επιλύει το εκλογικό σώμα. Όμως οι αποφάσεις της Ε.Ε. μάλλον θα ληφθούν στο αμέσως προσεχές διάστημα, οπότε το εκλογικό σώμα δεν μπορεί να κληθεί να αποφασίσει. Η απομάκρυνση από την αντίληψη που καλλιεργεί η κυβέρνηση ότι πρέπει να παραμείνουμε στοιχημένοι πίσω από τις Μνημονιακές πολιτικές μέχρι να αποδώσουν τα κατά αυτήν ευνοϊκά προσδοκώμενα, θα στείλουν το ΠΑΣΟΚ στον Καιάδα της απωλείας, ενώ αντίστροφα η προσχώρηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη λογική που καλλιεργεί το ΠΑΣΟΚ θα στείλει πρώτη τη ΝΔ στις παρυφές του Ταϋγέτου. Η ουσία είναι ότι η πορεία που θα ακολουθηθεί από το 2013 και μετά, θα είναι πολιτική του ενός ή του άλλου κόμματος και ολίγη σημασία θα έχει, στην περίπτωση καταστροφής της χώρας, ποιο κατηγορεί ποιο. Προϋπόθεση για να παραμείνει η χώρα αξιόπιστος συνομιλητής των Ευρωπαίων εταίρων της και να αποφύγει την χρεοκοπία είναι τα δυο μεγάλα κόμματα να βρουν τρόπο να συνεννοηθούν. Αλλιώς, κλάφτα Χαράλαμπε.
ΑΕΣ
