ΑΠΟ τη μια είναι το κλείσιμο σχολείων «με παιδαγωγικά(!) -κατά την κα Εύη Χριστοφιλοπούλου- κριτήρια». Από την άλλη έχουμε τη? μετέωρη στάση του Υπουργείου Παιδείας σχετικά με το μέλλον των καθηγητών Πληροφορικής στο «νέο Λύκειο». Και τα δυο θέματα δημιουργούν έντονα ερωτηματικά για τις πραγματικές προθέσεις και σχεδιασμούς της νέας ηγεσίας του Υπουργείου.
ΕΝΤΑΞΕΙ, το καταλαβαίνουμε να γίνει συγχώνευση μικρών σχολικών μονάδων, διάσπαρτων σε μια περιφέρεια: να συνενωθούν σε μια κεντρικότερη σχολική μονάδα -εφόσον βέβαια οι αποστάσεις είναι μικρές. Κάτι τέτοιο έγινε στη Γαλλία, φαντάζομαι και σε άλλες χώρες της Ε.Ε. Εκεί, όμως, το κράτος εξασφαλίζει τη μεταφορά, φαγητό το μεσημέρι καθώς και την ασφαλή παραμονή των μαθητών μέχρι αργά το απόγευμα. Εδώ?;
ΘΕΛΟΥΜΕ, λέει, ένα? ψηφιακό σχολείο, αλλά χωρίς καθηγητές και μάθημα Πληροφορικής! Αν είναι δυνατόν? Αυτό θυμίζει την παροιμία που θέλει να ?χεις τα ψάρια, αλλά όχι το τηγάνι! Να θέλουμε, δηλαδή, τα παιδιά μας να είναι ενήμερα στις σύγχρονες τεχνολογίες, χωρίς, όμως, τον φορέα που θα τους τα μάθει! Ας σοβαρευτούμε λιγάκι?
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ της Πληροφορικής είναι όχι μόνον απαραίτητο στη σύγχρονη εποχή που ζούμε, αλλά θα πρέπει η ύλη του να ανανεώνεται σε συντομότερα χρονικά διαστήματα. Αλλά θα πρέπει να γίνονται και σεμινάρια στους καθηγητές Πληροφορικής, από το ίδιο το κράτος? Λέμε ότι «αναλφάβητοι του αιώνα μας είναι (ή θα είναι) όσοι δεν ξέρουν Ξ.Γ. και χειρισμό ηλεκτρονικού υπολογιστή». Το Υπουργείου Παιδείας, με τη συγκεχυμένη τακτική που ακολουθεί μάλλον θέλει? μονόφθαλμους πολίτες στη νέα εποχή. Λίγη περισσότερη προσοχή στις? καινοτομίες που αποτολμούνται ή τουλάχιστον να δοθούν πιο πειστικές εξηγήσεις για όσα πρόκειται να γίνουν, δεν θα έβλαπταν κανέναν.
Στ.Γ.Κ.
