ΤΑ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΑ κρούσματα εγκληματικότητας, δυστυχώς, καλύπτουν κάθε άλλη είδηση, σχετική με τις ανθρώπινες σχέσεις. Ετσι, μια πρόσφατη οικογενειακή τραγωδία στο Ηράκλειο που πέρασε απαρατήρητη, είναι συγκλονιστική:
«Ένας 43χρονος υιός ξυλοκοπούσε τους δύο ηλικιωμένους γονείς του, χωρίς όμως οι ίδιοι να θέλουν να τον καταγγείλουν στην Αστυνομία! Κι αυτό, για να μην υπάρξουν κυρώσεις εις βάρος του! Ο 43χρονος άνδρας (ο οποίος στο παρελθόν ήταν χρήστης ναρκωτικών) όντας άνεργος καιρό διέμενε με τους γονείς του και -σύμφωνα με την καταγγελία που έκανε αργότερα ο ίδιος ο 75χρονος πατέρας του- τους είχε αρκετές φορές στο παρελθόν χτυπήσει. Ειδικά, η μητέρα του δράστη, δεν ήθελε σε καμιά περίπτωση να καταγγελθεί η συμπεριφορά του παιδιού της».
ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ τραγικές περιπτώσεις τι κυριαρχεί, άραγε; Μια παθητική -ίσως και υπερβολική- αγάπη των γονιών ή μήπως ο φόβος διασυρμού της οικογένειας; Μήπως πάλι υπάρχει ο φόβος για επανάληψη της βίας και μάλιστα σε σκληρότερη μορφή; Η έννοια της «αντιπελάργησης» (= φροντίδας των παιδιών προς τους ηλικιωμένους γονείς τους, όπως κάνουν οι πελαργοί) την οποία έθιξε (προχθές, στον δημοσιογράφο των Χ.Ν. κ. Γ. Γεωργακάκη) πολύ εύστοχα η κα Μ. Τζανακάκη – Μελισσάρη (επιστημονική υπεύθυνη Κ.Η. Ασθενών Νόσου Αλτσχάιμερ Χανίων) είναι μάλλον άγνωστη για τα περισσότερα ανθρώπινα όντα της εποχής μας. Τι να πούμε;
Στ.Γ.Κ.
