Οσκαρ!

Είναι κι αυτό μια άποψη. Λένε κάποιοι. Οταν χρωστάς πουλάς. Συνεπώς, αν μετά το καταστάλαγμα της αναγκαιότητας πώλησης κρατικής περιουσίας, την εξαγγελία για πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων (ίσως και με λίγο άρωμα εκποίησης) με σκοπό να βρεθούν 50 δισ. ευρώ, την έκανε η κυβέρνηση, κανείς στο εξωτερικό δεν θα καθόταν να ακούσει εξαγγελίες και προσκλήσεις από μια χώρα της οποίας οι πολίτες, μόλις πιάσουν πέντε ευρώ στα χέρια τους, τρέχουν στην Ελβετία. Είπαν λοιπόν ότι, αφού η πρόσκληση απευθύνεται κυρίως σε ξένους κεφαλαιούχους να έλθουν να επενδύσουν τα λεφτά τους στη χώρα μας, ας τους μιλήσει κάποιος που οι αγορές και οι ξένοι κεφαλαιούχοι να τον θεωρούν αξιόπιστο. Ετσι μας προέκυψαν ο μεσιέ Ντερούζ και ο μίστερ Τόμσεν της τρόικας, τους οποίους φαίνεται ότι οι αγορές θεωρούν πιο σοβαρούς από λόγου μας. Εμείς κατά το σύνηθες, συνεχίσαμε αδιατάρακτοι την ομφαλοσκόπησή μας προσπαθώντας να μεταφράσουμε τους όρους, αξιοποίηση οι μεν εκποίηση οι δε, αποδίδοντας ως συνήθως τη χειρότερη ερμηνεία σε αυτή που έδινε η κυβέρνηση, την οποία έσπευδαν να κατηγορήσουν ότι άφησε την τρόικα να παρέμβει στα εσωτερικά θέματα της χώρας. Δεν εξέτασαν αν η τρόικα το έκανε από μόνη της, χωρίς καμιά συνεννόηση με την κυβέρνηση ή αν ό,τι έγινε έγινε μετά από απόφαση και εν γνώσει της κυβέρνησης ή τουλάχιστον σε συνεννόηση με τον υπουργό των  Οικονομικών. Οι δύο απόψεις έχουν ίσες πιθανότητες να είναι αληθείς. Προφανώς, σαν σκηνοθετικό εύρημα, όποια κι αν ισχύει, αξίζει Οσκαρ σεναρίου?! Να δούμε αν θα φέρει και θεατές (παρντόν, επενδυτές)?!    
ΑΕΣ