ΜΙΑ σοφία αξίζει χίλιες πολιτικές σελίδες? Εύκολα αποδίδουμε όλες τις κακοδαιμονίες στους πολιτικούς, αλλά και στους ξένους. Να φταίνε αυτοί και μόνοι για όλες; Αν είναι έτσι, τότε πρώτοι φταίχτες είμαστε εμείς που ψηφίζουμε σχεδόν πάντα τους ίδιους, εδώ και δεκαετίες. Χωρίς, μάλιστα, καμιά από συνήθεια ή υποχρέωση παρέκκλιση: για τα ρουσφέτια που μας κάνανε, για τα ´πανωγραψίματα´ στις επιδοτήσεις με τους Συνεταιρισμούς, για το παιδί να μπει στο δημόσιο, για τη ´μετάφραση´ των δανείων μας σε 4Χ4, για το «σβήσιμο» της παράνομης στάθμευσης, για να μπούμε στο Νοσοκομείο παρακάμπτοντας τη σειρά προτεραιότητας κ.λπ. κ.λπ.
ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ υπήρχαν οι «αποδιοπομπαίοι τράγοι», κάθε παράταξης, κάθε πολιτικής. Άλλοι έθεταν «εαυτόν εκτός κινήματος», άλλοι «έχαναν το τρένο», άλλοι έβγαινα από «μαντρί» κ.λπ. Οι πολιτικοί, όταν υπήρχε εμφανής κατακραυγή ή αποτυχία σ? έναν τομέα, φόρτωναν τα αμαρτήματά τους σε κάποιους -συνήθως αμέτοχους- τους? γκρεμοτσάκιζαν και σε λίγο τα ίδια ώσπου να ξεχαστεί η υπόθεση. Που ξεχνιόταν, είναι η αλήθεια! Αυτό τώρα προσπαθούμε να κάνουμε εμείς παίζοντας την κολοκυθιά: Φταίει αυτός, όχι φταίνε εκείνοι?
ΤΟ ΘΕΜΑ δεν είναι ποιος έφαγε, τι και πόσα από το δημόσιο. Ούτε τι απέγιναν τα λεφτά και πώς θα επιστραφούν. Αν δεν αλλάξει ριζικά το Σύνταγμα στα άρθρα που καλύπτουν και προστατεύουν σκανδαλωδώς τους «εθνοπατέρες» (τι ειρωνεία στη λέξη!), δεν θα βρούμε ποτέ τους κλέφτες και επίορκους εκπροσώπου κοροϊδεύοντας μόνο τον εαυτός μας.
ΕΜΕΙΣ οι Ελληνες, καλώς ή κακώς ο χρόνος αποτελούμε μια ράτσα «μεγαλείου και αθλιότητας». Είμαστε της επίδειξης και του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», αλλά και της ευφυΐας και της δημιουργικότητας? Όσο για τις κακοδαιμονίες μας, έχουμε την αδυναμία -ως άλλοθι- να επιρρίπτουμε την αιτία έξω από εμάς. Είμαστε σε κατάσταση ´αθλιότητας´ και δεν εννοούμε μόνο τη φτώχεια. Το οικονομικό πρόβλημα, αργά ή γρήγορα, θα ισορροπήσει. Εννοούμε με τη λέξη αθλιότητα την ανευθυνότητα στο χειρισμό της τόσο κρίσιμης κατάστασής από όλους τους πολιτικούς.
ΚΑΠΟΥ διάβασα το εξής ωραίο και σοφό παράθεμα, μάλλον ανατολικής προέλευσης: «Να συγκεντρώνεσαι στις λύσεις (των προβλημάτων), όχι στα λάθη. Να μη μένεις στο παρελθόν, να μην ονειρεύεσαι το μέλλον, να συγκεντρώνεις το πνεύμα σου στο τώρα…». Η αλήθεια είναι ότι όλα τα κόμματα μηδενός εξαιρουμένου, «σπεκουλάρουν» σε κάθε πρόβλημα ή θέμα που ανακύπτει: ποιος θα εντυπωσιάσει, ποιος θα αντιδράσει πιο ´λαϊκίστικα´, ποιος θα πει την πιο έξυπνη ατάκα, ποιος θα ταχθεί με το μέρος των κάθε είδους απεργών (που σωστά διαμαρτύρονται και αντιδρούν), ποιος θα αποκαλύψει, ποιος θα σκεπάσει, ποιος θα κερδίσει ψήφους -το ´ρεζουμέ´ της όλης υπόθεσης!
ΑΥΤΗ είναι, κατά τη γνώμη μας, η ουσία της -ελληνικής- πολιτικής πραγματικότητας: τσακωμός των κομμάτων γύρω από ένα ´σώμα – πτώμα´ (εμείς όλοι) που βρίσκεται στην εντατική, για το ποιον να ψηφίσουμε για να μας κάνει? καλά! Μια στοιχειώδης κοινή σύσκεψή τους με στόχο το καλό του έθνους, θα μπορούσε σίγουρα να βοηθήσει στην αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της κατάστασης. Αλλά πού, με τέτοιος εγωισμό!
Στ.Γ.Κ., stcloris@yahoo.gr
