(2010 ΕΓΧ 100?)
Γουέστερν, βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Τσαρλς Πόρτις, ριμέικ της ομότιτλης ταινίας του Χένρι Χαδαγουέι (1969).
Υποψηφιότητες Οσκαρ: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Φωτογραφίας, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Ενδυματολογίας, Ήχου, Μιξάζ, Α? Ανδρικού Ρόλου (Τζ. Μπρίτζες), Β? Γυναικείου Ρόλου (Χ. Στέινφιλντ).
Σκην.: Τζόελ & Ίθαν Κόεν. Μουσ.: Κάρτερ Μπάργουελ. Ηθ.: Τζεφ Μπρίτζες, Ματ Ντέιμον, Χέιλι Στάινφιλντ, Τζος Μπρόλιν.
Μια έφηβη, γίνεται μάρτυρας της άγριας δολοφονίας του πατέρα της για λίγα μόλις δολάρια, από τον δειλό κακοποιό, Τομ Τσέινι. Επιδιώκοντας τον ?νόμο στα χέρια? της, η μικρή, απευθύνεται για βοήθεια στον μονόφθαλμο Σερίφη Ρούστερ Κόγκμπερν, ενώ στο κυνηγητό αυτό, οι δυο τους, βρίσκουν σύμμαχο τον Λα Μπιφ, έναν άλλο αστυνομικό, που κι αυτός καταδιώκει τον Τσέινι, για δικούς του, ωστόσο, λόγους?
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια μεγάλη αντίφαση στο σινεμά των Κόεν, εφόσον η εικονολατρία συνυπάρχει με την εικονοκλασία? Και αυτή ακριβώς η αντίφαση είναι το κυρίαρχο στοιχείο που γοητεύει στις ταινίες τους. Οι σινεφιλικές τους αναφορές, το στιλιζάρισμα, η υψηλή αισθητική, η χρήση ευρυγώνιων φακών κ.λπ. συνθέτουν το εικονολατρικό μέρος των ταινιών τους, αφού το σινεμά είναι εικόνα και οι Κόεν, σε αυτό το κομμάτι, δεν κάνουν εκπτώσεις. Λατρεύουν την εικόνα κι επιζητούν την αρτιότητα. Αφού, λοιπόν, επιτευχθεί αυτός ως πρώτος στόχος, αρχίζει η εικονοκλασία, που στο σινεμά σημαίνει το ?μη συμβατικό?, η τελική ολοκληρωτική αποδόμηση. Κάτι, που συμβαίνει και στην τελευταία τους αυτή ταινία, στην οποία το κλασικό γουέστερν που σκηνοθέτησε ο Χένρι Χάθαγουεϊ το 1969, γίνεται φύλο και φτερό στα χέρια τους, αποδομώντας το κατά το δοκούν. Οι αδελφοί Κόεν, επιτίθενται στους παραδοσιακούς θεσμούς και κατά συνέπεια στα ?εικονίσματα?. Αντιμετωπίζουν το συνολικό τους θέμα ανατρεπτικά, προκλητικά, αμφιλεγόμενα και με αναμφισβήτητα διαβρωτικό χιούμορ. Ο ρεαλισμός συχνά υποχωρεί κάτω από το βάρος του ανταγωνιστή του, σουρεαλισμού και μέσω του σαρκασμού, οδηγείται τελικά στην απελευθέρωση, στην κινηματογραφική κάθαρση, που συνηθίζουμε να λέμε. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ταινίες τους -που ο θεατής, δύσκολα ταυτίζεται με τους ήρωές τους, αφού αυτοί κινούνται στα όρια μεταξύ βλακείας και ανηθικότητας- στη συγκεκριμένη, οι θεσμοί της δύσκολης εποχής του Φαρ Ουέστ, αλλά και η έντονη επιθυμία μιας μόλις 14χρονης, περί αυτοδικίας, συνομολογούν μαγικά ωθώντας σε συμπάθεια, κατανόηση και συμπαράσταση όλων των συμμετεχόντων στις άνομες πράξεις?
