Γράφει ο Ανέστης Καζάζης
ankaz2011@hotmail.com
´Στάχτες γίνανε τα πάντα, κάηκε το παρελθόν μου κι όλη μου η περιουσία στην καρδιά και στο μυαλό μου´.
Ούτε και σήμερα ξύπνησα ευτυχής. Παρόλα αυτά, επιλέγω στίχους συντήρησης της όποιας θετικής διάθεσης και βρίσκω ρυθμό. Στερεώνω χαμόγελο στο πρόσωπο. Εκεί διακρίνεται η ανωτερότητα, ακόμη κι όταν όλα γύρω νοσούν από σύμπλεγμα κατωτερότητας.
Ξεπέρασα ψυχολογικά φράγματα Χρηματιστηριακών Αξιών. Ενα βήμα ακόμη, να υπερπηδήσω και τον φράχτη του χειμώνα. Δεν μου ταιριάζει αυτή η εποχή. Για έναν μήνα, θα παραμείνω στην κορυφή, λόγω Συνόδου. Και μετά ´μας έμεινε το γκάζι´ προς την αγαπημένη κατηφόρα. Με μηχανή σβηστή. Δεν είναι καιρός για άσκοπη κατανάλωση καυσίμων. Προηγούνται σερπαντίνες και έπονται κόκκινα αβγά. Πρώτα θα πετάξω αετό σε ανέμελο ουρανό, κατόπιν οβελία σε αυτοσχέδιες ψησταριές. Ευωδιαστή ταραμοσαλάτα θα χρωματίσει τις μέρες. Αχνιστή μαγειρίτσα θα ζεστάνει γουργουρίζον στομάχι.
Νηστεία και λιτότης. Θεοσεβούμενος, με προσευχές υπέρ σωτηρίας. Ευρωφοβούμενος, με υποσχέσεις ότι θα μπω και πάλι τον ίσιο οικονομικό δρόμο. Ετσι θα με βρει το καλοκαίρι. Συνεπή στο ραντεβού ξαπλώστρας και ταβέρνας πάνω στο κύμα. Δίπτυχο θερινό μενού: Φρέσκο ψάρι και πράσινο. Οι ψαράδες θα ρίχνουν δίχτυα μόνο για μένα και η φύση θα θεριεύει πεύκα που δεν κάηκαν. Ο συνδυασμός που ηρεμεί τα νεύρα.
Στον νότο του ευρωπαϊκού χάρτη, μια μεγάλη κόκκινη τελεία υπενθυμίζει τη θέση μου. Απορώ που έμεινα τόσο πίσω. Απογοητεύομαι, διότι κανένας δεν θυμήθηκε να βάλει ξυπνητήρι. Στην πραγματικότητα, κάποιος το πέταξε απ? το παράθυρο τραβώντας μάλιστα και τις κουρτίνες. Μεσογειακό φως να μην ταράξει τον ύπνο μου. Λένε, πως, όταν γνωρίζεις το σημείο στο οποίο έχεις φτάσει, μπορείς πιο εύκολα να καταλάβεις από πού ξεκίνησες και πολύ περισσότερο, πού θα καταλήξεις. Ψευτοκοινωνικοψυχαναλυτικές αηδίες.
Εγώ ´τη ζωή μου μηδενίζω, πάει να πει πως ξαναρχίζω. Πίσω δεν ξαναγυρίζω´.
Μια ζωή εμπιστεύομαι το εθνικό ένστικτο. Αυτή την εσωτερική ενέργεια που δίνει την εντολή να ακολουθήσω τη μία ή την άλλη πορεία. Πολλές φορές βρέθηκα σε δύσκολα τρίστρατα. Κατάφερνα, όμως, με μικρό ή μεγαλύτερο τίμημα, να βρίσκω την άκρη. Η διαφορά με το σήμερα, είναι ότι αφέθηκα σε κόμβο σύγχρονου αυτοκινητόδρομου. Αμαθος σε ομιχλώδεις διαδρομές. Ανίκανος στην τήρηση των νέων ορίων ταχύτητας.
Ακούραστη η Ενωση με στηρίζει στην προσπάθεια ανάνηψης. Με μόνο καλό των ημερών, μια άλλη διαφορετική γλώσσα που άρχισα να μιλάω. Θυμήθηκα λέξεις λειτουργικές, την ύπαρξη των οποίων πεισματικά αγνοούσα. Λέξεις που μπήκαν στην καθημερινότητα από δελτία ειδήσεων κι εφημερίδες και τώρα έγιναν συνήθεια που συνοδεύει τον καφέ. Γλωσσολογικός μεζές στην προσπάθεια να χορτάσω την περιέργεια για το μέλλον.
Αξιοποίηση: Οταν το δημόσιο ξυπνά από χειμερία νάρκη, πεινασμένο όσο ποτέ. Εκποίηση: Οταν το στοκ των εθνικών αρετών και αγαθών, δημιουργεί κόστος υπεραποθήκευσης. Η λέξη ´έκπτωση´ απαγορεύεται αυστηρά, αφού προσβάλει τον πλούτο της ιστορικής και γεωγραφικής παράδοσης. Διάβημα: Διπλωματική ασπιρίνη αντιμετώπισης τουρκικών υπερπτήσεων και αγενών διπλωματούχων λογιστών.
Επιμήκυνση: Διαδικασία με την οποία χρεώνεις τα παιδιά, που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Ημιυπαίθριοι: Χώροι που αποδεικνύουν τον επεκτατικό χαρακτήρα της νεοελληνικής ξιπασιάς και ταυτόχρονα την ακριβοπληρωμένη τύφλωση εφοριακών και πολεοδομικών παραγόντων. Συναίνεση: Επισημοποίηση της διαφωνίας κομματικών παραγόντων που χρόνια τώρα δεν καταφέρνουν, τουλάχιστον τηλεοπτικά, να ´ολοκληρώσουν´ τη σκέψη τους. Περαίωση: Από το γνωστό ´οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους´ περάσαμε στο ´πλήρωσε ό,τι μπορείς και να μην σε ξαναδώ´.
´Ουδέν κακόν, αμιγές καλού´. Πάλι οι αρχαίοι με ξελασπώνουν. Σε τέσσερις μόλις λέξεις, κατάφεραν να συγκεντρώσουν όση αισιοδοξία απαιτείται. Αυτοί γνώριζαν καλύτερα από οικονομία κρατών και λόγου. Εγώ, άδειασα τα κρατικά ταμεία, αλλά πλούτισα το λεξιλόγιό μου. Αν μη τι άλλο, κάνω στροφή προς τις βαθιές ρίζες της γλώσσας. Οταν αρθρώνεις την αποτυχία σου με ωραίες λέξεις, καταφέρνεις να εξωραΐζεις και το κακό.
Κι εμφανίζεσαι στον κόσμο συνετός και κατασταλαγμένος. Και παραμένεις εκεί. Με ήλιο ή σύννεφα, να ψιθυρίζεις τους στίχους που απ? το πρωί κόλλησαν σε μυαλό και χείλη: ´Το μηδέν θα κάνω κύκλο, κι εκεί μέσα θα χορεύω. Κι ας μην ξέρω που πηγαίνω. Κι ας μην ξέρω τι γυρεύω´.
