Ετυχε να είμαι στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, όταν, τη δεκαετία του ?60 μετά από αλλεπάλληλα στημένα παιχνίδια για το κύπελλο Ελλάδος, με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, οι φίλαθλοι «μπούκαραν» αηδιασμένοι από τον εμπαιγμό στο γήπεδο της Αλεξάνδρας και τα έκαναν γυαλιά καρφιά γράφοντας την προϊστορία του Χέιζελ. Ξεκλώσησα (!) ποδοσφαιρικώς βρίσκοντας ότι δεν είχα κανέναν λόγο να διακινδυνεύω την ακεραιότητά μου και βεβαίως την αξιοπρέπειά μου, την οποία προσέβαλαν οι ανεγκέφαλοι βάρβαροι της εξέδρας και οι απατεώνες?της παράγκας! Πολλά χρόνια αργότερα, μια προσπάθεια επιστροφής μου στις κερκίδες, εξατμίστηκε βλέποντας τον αρχηγό (!) επαρχιακής ομάδας κρεμασμένο στα κάγκελα να βρίζει τον λάισμαν και τον διαιτητή ενός αγώνα, με εκφράσεις που ντρεπόμουν να τις ακούν τα μικρής ηλικίας τέκνα μου, που με ακολουθούσαν στο γήπεδο. Από τότε άργησα πάρα πολύ να ξαναενδιαφερθώ για το «άθλημα» και λυπόμουν τους φίλους μου που ξόδευαν τον ελεύθερο χρόνο τους και χρήμα για να στήσουν ομάδες που θα έδιναν διέξοδο στην ενεργητικότητα των νέων αποσπώντας και προφυλάσσοντάς τους από μύρια όσα κακά παραμονεύουν. Δυστυχώς όσα, όχι για πρώτη φορά, αλλά συχνά με ένταση και χωρίς οίκτο για τον εχθρό – αντίπαλο «φίλαθλο», συμβαίνουν μετά τους αγώνες μεταξύ των αιώνιων αντιπάλων (και όχι μόνο) σκορπούν τις προσπάθειες των αγνών φιλάθλων στους ανέμους και πείθουν ότι η Πολιτεία έχει καθυστερήσει δραματικά να βάλει το μαχαίρι της εξυγίανσης του ελληνικού ποδοσφαίρου βαθιά στο κόκαλο. Η βία στα γήπεδα δεν αντιμετωπίζεται με χλιαρές δηλώσεις και ανύπαρκτες αντιδράσεις των εκπροσώπων της Πολιτείας (υφυπουργοί Αθλητισμού, γενικοί γραμματείς κλπ) όπως προχθές και πρέπει ο πρωθυπουργός να τους κάνει να κατανοήσουν ότι καταπολέμησή της είναι ευθύνη τους. Ας δείξει και καμιά κόκκινη κάρτα.
ΑΕΣ
