Μοναδική έξοδος από την απώλεια..; Η οριστική αποδοχή της συνύπαρξης?
(2010 ΕΓΧ 100?)
Δράμα, βασισμένο στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Λίντσεϊ Αμπέρ
Υποψηφιότητα όσκαρ Α? Γυναικείου Ρόλου (Ν. Κίντμαν)
Σκην.: Τζον Κάμερον Μίτσελ Μουσ.: Αντον Σάνκο Ηθ.: Νικόλ Κίντμαν, Ααρον Εκχαρτ, Νταιάν Γουάιστ, Μάιλες Τέλερ
Η Μπέκα και ο Χάουι Κορμπέτ βιώνουν τη θλίψη των γονιών που έχουν χάσει το παιδί τους, εξαιτίας ενός αυτοκινητικού ατυχήματος. Η Μπέκα, που σταμάτησε συνειδητά να εργάζεται προσπαθώντας να ενταχτεί και πάλι στην κοινωνία, βρίσκει ψυχολογική υποστήριξη, στην παράξενη σχέση που διατηρεί με τον Τζέισον, τον νεαρό που οδηγούσε το μοιραίο αυτοκίνητο και που ακούσια αφαίρεσε τη ζωή του παιδιού της. Σε αντίθεση με την Μπέκα, ο Χάουι βρίσκεται εγκλωβισμένος στη δίνη των αναμνήσεων του παρελθόντος αναζητώντας τη λύτρωση σε διαφορετικά κανάλια?
Ψυχολογικό δράμα, που επικεντρώνει στη θλίψη και την τραγωδία, αιτίες που μπορούν να αλλάξουν τα πάντα σε μια οικογένεια? τα πάντα εκτός από το γεγονός ότι εξακολουθούν να παραμένουν οικογένεια με όλη την αγάπη, το χιούμορ, τις στιγμές θυμού, τις ανάγκες, τους καυγάδες ουσιαστικά, λοιπόν, στην ελπίδα που όλα τα προηγούμενα παραπέμπουν. Στον ασφαλή κόσμο των Κορμπέτ έρχονται τα πάνω κάτω, από την ημέρα του άδικου χαμού του Ντάνι τους. Οι δυο γονείς προσπαθούν να συνεχίσουν τις ζωές τους, παρότι η καθημερινότητά τους φαίνεται να κρέμεται από μια κλωστή. Είναι αυτή η δυναμική των σχέσεων που κάνει την ιστορία τους όχι μόνο ένα συγκινητικό πορτρέτο για την απώλεια και τη θλίψη αλλά και ένα αναπάντεχο ταξίδι στις απλές, αστείες, αιφνιδιαστικές ανθρώπινες στιγμές, που μας κρατούν όλους στο παιχνίδι της ζωής, ειδικά μετά από μια τέτοια τραγωδία.
Ο Ντ. Λ. Αμπέρ, στο θεατρικό του έργο, δημιουργεί τους Μπέκα και Χάουι Κορμπέτ, ένα ζευγάρι με το δικό του πνεύμα και τρόπο σκέψης, σε δυο ρόλους που δεν εστιάζουν σε έναν μεγαλοπρεπή, χολιγουντιανό θρίαμβο περί απώλειας. Αντίθετα, η ιστορία τους αποτυπώνει το πώς πραγματικά αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι την απώλεια… αμήχανα, πεισματικά, σαρκαστικά, με ξεσπάσματα συγχώρεσης και συμφιλίωσης -στιγμές που μοιάζουν να έρχονται από το πουθενά-αλλά που τους προχωρούν αργά και με πόνο προς μια διαφορετική κατεύθυνση, την οποία μαθαίνουν και πάλι να εκτιμούν.
Η Μπέκα, μια γυναίκα κλειστή στον εαυτό της που προσπαθεί να κρατά πάντα τον έλεγχο, θέλει μεν να εγκαταλείψει πίσω της το παρελθόν έρχεται, όμως, κοντά στον νεαρό που προκάλεσε ακούσια το ατύχημα του γιου της. Την ίδια στιγμή, ο Χάουι, διατηρείται μέσα από αναμνήσεις και φιλίες και προσπαθεί να βρει ανακούφιση στον γάμο τους. Συναισθηματικό αντίβαρο, με υπερβολές και έντιμες εσωτερικές ανακατατάξεις, που αποβλέπουν τυφλά, στη χρήση του τρικ με τον απόλυτο συμβιβασμό, αλλά και τη βουβή, την ειρηνική συνύπαρξη με το ίδιο το πρόβλημα.
