Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ

Μερικές φορές οι βασίλισσες? οφείλουν να πάρουν τη θέση? των Θεών?
(2010 ΕΓΧ 118?)
Βιογραφία
Υποψηφιότητες Οσκαρ: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Φωτογραφίας, Α? Ανδρικού (Κ. Φερθ), Β? Ανδρικού (Γκ. Ρας), Β? Γυναικείου (Ε. Κάρτερ), Μουσικής, Μοντάζ, Ηχητικού Μιξάζ, Σκηνογραφίας, Ενδυματολογίας
Σκην.: Τομ Χούπερ Μουσ.: Αλεξάντρ Ντεσπλά Ηθ.: Κόλιν Φερθ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Ντέρεκ Τζάκομπ, Γκόφρι Ρας
Ο Γεώργιος ο 5ος, βασιλιάς της Αγγλίας, πεθαίνει και -αφού ο αδελφός του, Εδουάρδος ο 8ος, αρνείται το αξίωμα του θρόνου εξαιτίας του έρωτά του με τη δυο φορές διαζευγμένη αμερικανίδα, Λαίδη Σίμσον- ανακηρύσσεται βασιλιάς ο Μπέρτι, ο δευτερότοκος γιος του Γεωργίου του 5ου. Ο Μπέρτι ή Γεώργιος ο 6ος πλέον, υποφέρει από οξύτατο τραυλισμό, πάθηση που του δημιουργεί αξεπέραστα προβλήματα καθώς αδυνατεί να εκφέρει δημόσιο λόγο ενώπιον του αγγλικού λαού. Με τη χώρα του στα πρόθυρα της εμπλοκής στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η σύζυγός του, Ελισάβετ, προσπαθώντας να απαλύνει το πρόβλημα λόγου του συζύγου της, κανονίζει μια συνάντηση με τον Λάιονελ Λογκ, έναν εκκεντρικό πλην περιβόητο, εμπειρικό λογοθεραπευτή. Επειτα από ένα δύσκολο ξεκίνημα και μέσα από μια ανορθόδοξη μέθοδο θεραπείας, ανάμεσα στους δυο άνδρες αναπτύσσεται μια ιδιότυπη φιλική σχέση?
Εξαιρώντας την αφόρητα αδιάφορη βρετανική κινηματογραφική εμμονή, ως θεματική, περί δραστηριοτήτων της βασιλικής οικογένειας του Ηνωμένου Βασιλείου, η ταινία κινείται σε τρεις άξονες. Στην αμήχανη, πλην ευθύτατη ιδεολογική προπαγάνδα υπέρ της βασιλικής οικογένειας, στην αντιμετώπιση ενός δημόσιου προσώπου και στο χρόνιο πρόβλημά του και τέλος στην ανθρώπινη και αταξική σχέση ανάμεσα στους δυο άνδρες, μια σχέση που αργά μα σταθερά, εξαργυρώνεται με επιταγή αλληλεξάρτησης. Σε ό,τι αφορά στον πρώτο άξονα, δεν μπαίνουμε καν στη διαδικασία κριτικής, γιατί, ασφαλώς παραπέμπει σε θεατές με πρότυπα, βασιλικά απωθημένα και δεν θέλουμε να χαλάσουμε το όνειρο. Μας μένουν λοιπόν οι δυο άλλοι άξονες, οι οποίοι ουσιαστικά χαρακτηρίζουν και την αισθητική της ταινίας. Οι ερμηνείες; Απροκάλυπτα εξαιρετικές? το βάθος των χαρακτήρων; Ισως και φωσκολικής καταγωγής? Η δραματουργία; Αψογη ως προς το εκτελεστικό της κομμάτι. Αντιφάσεις, ωστόσο, οι οποίες ωραιοποιούν, συγκινούν και παρασύρουν το θεατή σε μια τσουλήθρα εντυπώσεων, αποζημιώνοντας τις αισθήσεις του σε ένα ´οσκαρικό´ πρότζεκτ, που ασφαλώς δεν περνάει απαρατήρητο. Ακαδημαϊκή προσέγγιση στη σκηνοθεσία -πως θα μπορούσε να είναι διαφορετική άλλωστε- αλλά, εε, εντάξει, επιτρέψτε μας κάπου να διαφωνήσουμε με όλον αυτόν τον βρετανικό βασιλικό πανηγυρισμό?