20 vs 100.000

Οι εκτιμήσεις για την απεργία της προηγούμενης Τετάρτης ανεβάζουν τον κόσμο που ξεχύθηκε στους δρόμους της Αθήνας από 50.000 έως 150.000 ανάλογα με το πώς ο παρατηρητής κρατούσε τα κιάλια. Αν λέγαμε ότι οι διαδηλωτές ήταν γύρω στις 100.000 θα είχαμε μια καλή προσέγγιση μεγέθους, το οποίο αδυνατίζει, αν δεν εξαφανίζει τη διάθεση όποιου επιχειρήσει να το αγνοήσει ή να παραβλέψει την οργή του. Επειδή, όμως, στις δημοκρατίες όλες οι γνώμες είναι σεβαστές (παρά την άποψη κάποιων και από τις δύο απέναντι πλευρές ότι μόνο η δική τους γνώμη μετράει) αξίζει να αναφερθούμε σε μια διαφορετική αντίδραση που προήλθε από τον χώρο του Πανεπιστημίου. Είκοσι πανεπιστημιακοί υπέγραψαν και έδωσαν στη δημοσιότητα κείμενο στο οποίο εξηγούν γιατί δεν απεργούν. «Η απόφασή μας βασίζεται στην άποψή μας ότι την ώρα της κρίσης δεν μπορούμε να λέμε ´η κρίση δεν αφορά εμένα, ας πληρώσουν οι άλλοι´ ούτε μπορούμε να κρατάμε όμηρο την κοινωνία απαιτώντας να πληρώσουν τον μισθό μας οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι». Η επίκουρη καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Τμήμα Μεθοδολογίας Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, κυρία Βάσω Κιντή, που συνυπέγραψε το κείμενο, όταν ρωτήθηκε από το «Βήμα», αν είναι εναντίον των απεργιών, απάντησε ότι «κανείς από εμάς δεν είναι εναντίον των απεργιών και όλοι μας έχουμε απεργήσει στη ζωή μας και θα απεργήσουμε ξανά» (?). «Σήμερα, τα συγκεκριμένα προβλήματα που έχουμε δεν θα λυθούν με απεργίες». Σήμερα, λένε οι είκοσι «αιρετικοί», ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία «πρέπει με περισσότερη δουλειά να παραχθεί πλούτος, ώστε να μη στηριζόμαστε πάντα σε δανεικά». Αμήν και πώς.
ΑΕΣ