Μια και «η Κρίση» μας γυρίζει πίσω, ας πάμε να θυμηθούμε και να συγκρίνουμε το πριν με το σήμερα
Πριν λέγαμε: Με ανέσεις Τώρα λέμε: Με ενέσεις
Πριν λέγαμε: Οι γεύσεις Τώρα λέμε: Οι πτωχεύσεις
Πριν λέγαμε: Κάνω δίαιτα Τώρα λέμε: Γιατί δεν έχω να φάω
Πριν λέγαμε: Η καλή αδρεναλίνη Τώρα λέμε: Αυτή έχει μπει στη ναφθαλίνη
Πριν λέγαμε: Να τα εκατοστίσεις Τώρα λέμε: Αν δεν αυτοκτονήσεις
Πριν λέγαμε: Οι ειδήσεις Τώρα λέμε: Οι τρομοκρατήσεις
Πριν λέγαμε: Η αγάπη Τώρα λέμε: Το χάπι
Πριν λέγαμε: Ο έμπορος Τώρα λέμε: Ο άπορος
Πριν λέγαμε: Οι εκπτώσεις Τώρα λέμε: Οι πτώσεις
Πριν λέγαμε: Οι αργίες Τώρα λέμε: Οι απεργίες
Πριν λέγαμε: Οι δόσεις Τώρα λέμε: Πώς να τις δώσεις;
Πριν λέγαμε: Ο μαύρος Τώρα λέμε: Υπάρχει άσπρος;
Τα μόνα θετικά της Κρίσης είναι ότι δεν ανησυχείς μη σου πάρουν την τσάντα, γιατί στο εσωτερικό της έχει συναντηθεί το τίποτα με το καθόλου.
Ούτε φοβάσαι μην εκτεθείς, γιατί έχουμε όλοι την ίδια πάθηση, χωρίς να πλησιάζουμε ο ένας τον άλλο.
Ομως γιατί να μας στεναχωρούνε μόνο τα αρνητικά. Τόσα πράγματα είναι δωρεάν, που μπορούν να μας κάνουν χαρούμενους και χρήσιμους ανθρώπους, όπως: Να περπατάμε, να χαμογελάμε, να βοηθάμε, να δίνουμε αίμα, να γυμναζόμαστε, να αγαπάμε κ.ά.
Κάντε το σαν άσκηση και να θυμάστε ότι: Αυτό που δεν κόβεται, συνηθίζεται!
Μαρία Λαϊνάκη – Γκίκα
