(2010 ΕΓΧ 111?)
Κωμωδία, βασισμένη στο ομότιτλο εικονογραφημένο μυθιστόρημα της Πόζι Σίμοντς, που με τη σειρά του ήταν βασισμένο στο μυθιστόρημα του Τόμας Χάρντι, ´Far From The Madding Crowd´
Σκην.: Στέφεν Φρίαρς Μουσ: Αλεξάντρ Ντεσπλά ΗΘ.: Τζέμα Άρτερτον, Ντομινίκ Κούπερ, Λιούκ Έβανς
Η Ταμάρα, έπειτα από απουσία αρκετών ετών, επιστρέφει στη βουκολική επαρχία στην οποία γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά της χρόνια. Ολα δείχνουν, ίδια σα να μην πέρασε ο χρόνος από τον μικρό αυτόν τόπο. Ενα ιδιόμορφο μέρος, τόπος συγκατοίκησης ετερόκλητων χαρακτήρων. Πομπώδεις συγγραφείς, πλούσιοι ταξιδιώτες και διάφοροι μποέμ, όλοι μαζί μπερδεύονται γλυκά και αποτελούν τα κομμάτια ενός ζωντανού παζλ της σύγχρονης βρετανικής επαρχίας.
Η Ταμάρα, κάποτε ντροπαλή και άσχημη κοπέλα, με τη βοήθεια πλαστικών επεμβάσεων έχει μεταλλαχθεί σε σούπερ καλλονή, πρόσωπο που στη θέα του και μόνο είναι ικανό να φουντώσει και να αναδύσει στην επιφάνεια κρυμμένους πόθους αλλά και απωθημένα ετών. Με την επιστροφή της Ταμάρα, ο έρωτας, οι ζήλιες, οι εξωσυζυγικές σχέσεις και κάπου ανάμεσά τους οι επαγγελματικές φιλοδοξίες, αποτελούν πόλο έλξης των κατοίκων των κοντινών αγροικιών, με την εκτυφλωτική Ταμάρα στο επίκεντρο να πυροδοτεί όλο το παιχνίδι χρησιμοποιώντας το αρχαιότερο θηλυκό επιχείρημα, το μαγικό σεξαπίλ?
Ανάλαφρη βρετανική κομεντί, από τις πλέον ανώδυνες ταινίες του Φρίαρς, ο οποίος τα τελευταία χρόνια δείχνει να επιζητά μανιωδώς ένα ανάλαφρο κινηματογραφικό διάλειμμα. Ο χαρακτήρας της Ταμάρα Ντρου, είναι γοητευτικός, όπως και η εξωτερική της εμφάνιση, ωστόσο ο Φρίαρς δείχνει να γοητεύεται από την ουσία και όχι από την επιφάνεια. Βασισμένη στο ομώνυμο εικονογραφημένο μυθιστόρημα της Πόζι Σίμοντς -που αρχικά είχε βασιστεί στο μυθιστόρημα του Τόμας Χάρντι, με τον αυθεντικό τίτλο: ´Far From the Madding Crowd´- η ταινία περιγράφει τη μοντέρνα εκδοχή της βρετανικής εξοχής και ασφαλώς απέχει παρασάγγας από το Γουέσεξ του Χάρντι. Το σενάριο είναι αστείο, αρκετά σέξι, επίκαιρο και μοντέρνο ή καλύτερα μετα – μοντέρνο για μια άκρως συντηρητική επαρχία, όπως αυτή της δυτικής Βρετανίας. Η μεταφορά ενός κόμικ στον κινηματογράφο, πέρα από τα υπόλοιπα τετριμμένα, αποτελεί συνάμα και πράξη απελευθέρωσης, που εύκολα καταλήγει σε προσέγγιση, που διευρύνει τα όρια του σουρεαλισμού στην κωμωδία. Αυτό, λοιπόν, είναι και το τιπ που εκμεταλλεύεται μέχρι και την τελευταία του πτυχή ο Φρίαρς. Επιχειρεί τα πάντα γύρω από τα πάντα. Παρόλο που το κόμικ, ως γραφή, συνήθως εξυπηρετεί τις ανάγκες των ´υπερ-ηρώων´, στη συγκεκριμένη ταινία η πρακτική του Φρίαρς εξοστρακίζεται από την ίσαλο γραμμή των ορίων των ηθών και εθίμων της βρετανικής επαρχίας και μάλιστα με τόσο φλεγματώδη τρόπο, που πείθει τελικά πως πρόκειται για ένα τρισδιάστατο σενάριο με πολλές και διαφορετικές οπτικές γωνίες.
