ΩΤΑΚΟΥΣΤΗΣ ακούσιος σε συζήτηση μαθητών με τα σακίδια στους ώμους, το χαμόγελο, το μπλαζέ ύφος και τη δροσερή νιότη τους. Αλλά και τη γλώσσα που δεν έχει καμιά σχέση με όσα συμβαίνουν γύρω τους. Μεταξύ φραπέ και καπουτσίνο, οι «ιδιωματικοί» διάλογοι:
1.-Α: – Πάρε γεύση τιμής Μνημονίου με τη φραπεδιά σου!
Β:- Μινι-μονίου, θες να πεις? Αυτός ρε, δεν είναι καφές, αυτός είναι περίληψη καφέ!
2.-Α: – Τι να σου πω ρε «δεν την παλεύω» (δεν αντέχω) στο σπίτι. «Βαράω πρέζες» (= έχω φρικάρει).
Β: – Καλά είσαι «μεγάλο τσόφλι» (= χαζός). Μια χαρά τα πας με τους δικούς σου? Δεν βλέπεις ότι είναι στο «διά» (= διάλυση).
Α:- «Τεσπά» (= τέλος πάντων). Είδες την Αλέκα με ποιον «καστανά» (= ασήμαντο) «έκανε φάση» (= φιλήθηκαν) χθες;
Β: – Είναι πολύ μεγάλο «ούφο» (= βλάκας) ο άνθρωπος. Τόσο «μπάζο» (= άχρηστο) είχα χρόνια να δω.
Α:- Και αυτή όμως μεγάλη «Φ.Ε.Τ.Α.» (= φανατική εκπρόσωπος της ασχήμιας)? κ.λπ.
ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ κατάσταση είναι να μη? φρικάρουμε κι εμείς;
Στ.Γ.Κ.
