(2011 ΕΓΧ 108?)
Κωμωδία.
Σκην.: Άιβαν Ρέιτμαν. Μουσ.: Τζον Ντέμπνεϊ. Ηθ.: Νάταλι Πόρτμαν, Άστον Κούτσερ, Κέβιν Κλάιν, Γκρέτα Γκέργουιγκ.
Η 14χρονη Έμα Κούτσμαν κατά τη διάρκεια της παραμονής της σε μια θερινή κατασκήνωση απορρίπτει ερωτικά τον συνομήλικό της Άνταμ Φράνκλιν, σε μια εποχή που οι δυο έφηβοι έχουν ήδη διαμορφώσει την προσωπικότητά τους και χωρίς ασφαλώς να έχουν, ακόμη, ανακαλύψει τις χαρές του σεξ.
15 χρόνια αργότερα, η Έμα απεχθάνεται τις δεσμεύσεις όσο και ο Άνταμ. Αυτός ευαίσθητος, εκείνη ρεαλίστρια. Έχοντας, πλέον, μυηθεί στα μυστικά του έρωτα, οι δύο νέοι βρίσκονται να ανταλλάσουν ?απόψεις? στο κρεβάτι, σε μια ιδιότυπη μεταξύ τους συμφωνία, ώστε να μπορούν να απολαμβάνουν τις σαρκικές ηδονές, εγκαταλείποντας στο περιθώριο κάθε πιθανή συναισθηματική εμπλοκή. Παρά όμως την αρχική τους συμφωνία, τα πράγματα αρχίζουν και εκτροχιάζονται, όταν η Έμα και ο Άνταμ, διαπιστώνουν την απόδραση ?παράξενων? αισθημάτων από μέσα τους, με σκοπό τη συναισθηματική αυτονομία?
Είκοσι χρόνια πριν, ο Ρομπ Ράινερ με την ταινία του «Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι», με πρωταγωνιστές τους Μπίλι Κρίσταλ και Μεγκ Ράιαν, έθεσε για πολλοστή φορά το ερώτημα: κατά πόσο ένας άντρας και μια γυναίκα μπορούν να παραμένουν φίλοι χωρίς την προϋπόθεση του σεξ ανάμεσά τους. Στις μέρες μας, το ερώτημα αντιστρέφεται: μπορούν δύο φίλοι να διατηρήσουν μια αμιγώς σεξουαλική σχέση δίχως συναισθηματισμούς;
Ελκυστική ιστορία αγάπης, φρέσκια και σύγχρονη ως ιδέα, με ματιά όμως περασμένων δεκαετιών πίσω από το φακό της κάμερας. Ο έμπειρος δημιουργός των περίφημων «Ghostbusters» και «Ο Μπάτσος Του Θηριοτροφείου», προσπαθεί να ανασκευάσει μια θεωρία, τοποθετώντας την ερωτική πράξη σε διαμετρική διάσταση με τα ερωτικά συναισθήματα. Η πολύχρονη απουσία του όμως από τις κάμερες, φαίνεται πως του στερεί δόση του κινηματογραφικού του αυθορμητισμού. Χωρίς ιδιαίτερες αιχμές αναφορικά με το περιεχόμενο της ταινίας, οι ρυθμοί είναι χαλαροί, οι πρωταγωνιστές λαμπεροί -αν και ο καθένας τραβάει το δρόμο του- και η σκηνοθεσία υποφερτή. Μια ταινία δηλαδή που σωστά καταλάβατε: δεν προβληματίζει, δεν εμψυχώνει, δεν ταυτίζει. Απλά και μόνο προσκαλεί προκαλώντας. Εεε κάτι είναι και αυτό στους χαλεπούς καιρούς?
