Γράφει ο Ανέστης Καζάζης
ankaz2011@hotmail.com
Παίρνω χαρτί και μολύβι και ψαλιδίζω τα επιτόκια. Διασώσαμε 6 δισ. ευρώ. Προτείνω να τα μετατρέψουμε σε κέρματα του ενός λεπτού. Τα φαντάζομαι να πέφτουν ένα – ένα, γεμίζοντας τα συρτάρια των κρατικών ταμείων. Αφού δεν θα χορτάσουμε ποτέ από λεφτά, ας διασκεδάσουμε τουλάχιστον με τον ήχο τους.
Παρακολουθώ την επιμήκυνση της αισιοδοξίας καθώς γεμίζει τον εθνικό ορίζοντα. Τον άνεμο της ελπίδας που φύσηξε από τις Βρυξέλλες. Την ανοιχτή πόρτα του Ευρωκοινοβουλίου, που κάνει ρεύμα με τα δικά μας ανοιχτά μυαλά και παράθυρα. Την καθαρή πνοή, που σκόρπισε τα σύννεφα του δημοσιονομικού προβληματισμού. Καταγράφω βέβαια και τον σκεπτικισμό της Αντιπολίτευσης. Γιατί άραγε, σχεδόν πάντα, η Αντιπολίτευση σκέφτεται περισσότερο από τους κυβερνώντες; Μεταφράζω και το βλέμμα της Αριστεράς. Κοφτές ματιές και ξινίλα, για την επικράτηση της ´πλουτοκρατίας´ και την ´καταιγίδα´ των νέων μέτρων που με περιμένουν.
Δεν έχω, όμως, χρόνο για δυσοίωνα σενάρια. Πόσο δυσοίωνο μπορεί να είναι το μονοπάτι που οδηγεί προς το τεράστιο, μυθικό, ελληνικό καλοκαίρι; Αφωνος, βλέπω πρωθυπουργό κι αρμόδιους υπουργούς να χαμογελούν μπροστά σε τρεμάμενα φλας. Δεν έχω λόγια. Μοιάζω με εκείνον τον τραγουδιστή – παρουσιαστή, που καταφέρνει να αρθρώσει μόνο τέσσερις λέξεις στη σειρά. Το πολύ. Και μετά σκαλώνει. Ετσι κι εγώ. Χωρίς τη σκηνική του παρουσία βέβαια, καταφέρνω να σκαλώσω στο άρμα της Ευρώπης, που υπόσχεται να βρει εκ νέου τον δρόμο προς την ανάπτυξη.
Εζησα λεπτό προς λεπτό την αγωνία της Συνόδου. Μέτρησα την αποφασιστικότητα με την οποία ο Γιώργος βγήκε από το αυτοκίνητο κι οδηγήθηκε προς τους ξένους δημοσιογράφους. Πλήθος χνουδωτών μικρόφωνων στήθηκαν πάνω και κάτω απ? το μουστάκι του, περιμένοντας την έκφραση του νότιου, μεσογειακού παραπόνου. Εκείνος, όμως, αγέρωχος. Με καλοδιατηρημένα αγγλικά, με χαμόγελο τραβηγμένο από κρύο και διπλωματία και κασκόλ κόκκινο. Να σπάσει λίγο η μουντάδα των συνομιλιών.
Παρατήρησα το ύφος του Λετονού πρωθυπουργού καθώς προσπαθούσε να στείλει βλέμμα συμπόνοιας και συμμαχίας προς την ελληνική αποστολή. Τίποτα, όμως, δεν μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή μας. Με κεφάλι σκυφτό, μελετούσαμε ξανά και ξανά τα ´θέλω´ μας. Υπολογίζαμε το ειδικό βάρος της μέχρι τώρα προσπάθειας. Μπροστά μας, εν μέσω αλπικών νερών και βιταμινούχων πορτοκαλάδων, αφήσαμε προσεκτικά τα πρώτα λίτρα από τον ιδρώτα του κόπου μας. Σε κοινή θέα, πίσω ακριβώς απ? την ταμπέλα που έγραφε Greece. Μετρούσαμε με αυτιστική μανία, το απόθεμα της δημόσιας περιουσίας που μπορούσαμε να πουλήσουμε – αξιοποιήσουμε – εκποιήσουμε. Τόσα ρήματα. Τόσες λέξεις κι αυτή η γλώσσα μας! Πώς να μην μπερδευτεί κανείς;
Τόσες συνεδριάσεις με έχουν κάνει ειδικό. Σημειολόγος τηλεθεατής, μπόρεσα να κρίνω τις εξελίξεις σε λεπτομέρειες εκφράσεων. Εντόπισα το ´άβολο´ στη γλώσσα του σώματος. Ενιωσα τη δύναμη της κυπριακής χειραψίας, τη φλεγματική βρετανική παλάμη να ασφυκτιά σε ευρωσοσιαλιστικά χέρια, τη γαλλική δυσφορία για τη διαφορά ύψους Γιώργου – Νικολά. Και βέβαια ανέλυσα το πρόσωπο της μεγάλης Γερμανίας. Διέκρινα καθαρά εκείνες τις μικρές συσπάσεις στο σημείο που τελειώνουν τα χείλη της Αγκελας. Χείλη, που μήνες τώρα στάζουν πότε διπλωματικό – φιλτραρισμένο μέλι και πότε όρους δανεισμού που συντηρούν δικές της, εγχώριες καχυποψίες.
Δεν πανηγύρισα. Παρότι είναι γνωστό, πως όλοι μας είμαστε ειδικοί στα πανηγύρια [κι ενίοτε μόνο για τα πανηγύρια], επέλεξα να κρατήσω χαμηλούς τόνους. Στο κάτω – κάτω, πρέπει κι εγώ να βρω το βήμα, ακολουθώντας όλα όσα πήραν τον δρόμο τους. Το μνημόνιο θα στοιχειώσει από ?δω και πέρα τη μνήμη μου. Απλά επιλέγω να χαίρομαι λίγο περισσότερο. Εχω αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα. Αλλωστε ξέρω καλά, ότι ο πολιτικός Μάρτης, δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του κουβέντα. Ολα γύρω υπενθυμίζουν ότι την ημέρα της μεγάλης μας επανάστασης, η γηραιά ήπειρος θα συνέλθει σε άλλη μία Σύνοδο Κορυφής. Συγκρατώ μόνο αυτό το ρήμα. Η Ευρώπη ´θα συνέλθει´. Κι είναι αυτό, στην επιστημονική έννοια του οποίου ελπίζω ακόμα. Είναι αυτό, το μόνο που ζητώ. Ολοι οι αρχηγοί να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Κι εκεί ψηλά, στη Συνοδική Κορυφή, μακάρι να τους χτυπήσει ο αέρας της δημιουργικότητας. Και να συνέλθουν επιτέλους. Μια και καλή!
