Ο πόλεμος είναι παιδί της άγνοιας

Φτωχότερη πνευματικά έγινε τις τελευταίες ημέρες  η Ελλάδα καθώς ένα άξιο τέκνο της, με κρητική καταγωγή, ο Μανώλης Ρασούλης, ´έφυγε´ από τη ζωή.
Ο Μανώλης Ρασούλης είχε προσφέρει πολλά στον ελληνικό και όχι μόνο πολιτισμό. Με τα κείμενα, τα τραγούδια, τα λόγια του και τις παρεμβάσεις του. Με τη ζωή του και τη στάση του.
Ο Μανώλης Ρασούλης είχε έρθει πολλές φορές και στα Χανιά. Μια από αυτές, ήταν τον Απρίλιο του 2003. Τότε, είχε επισκεφτεί τα Χανιά με αφορμή τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις στη Σούδα. Κατά την παραμονή του, βρεθήκαμε στην ´Ταράτσα´, στο παλιό λιμάνι, για μια συνέντευξη, η οποία δημοσιεύτηκε στο ένθετο ´Διαδρομές´ των ´Χανιώτικων νέων´ της 18ης Απριλίου 2003.
´Είμαι ενάντια στον πόλεμο κατά 100%´, μου έλεγε.
´Είμαι εξολοθρευτής πολέμου. Και εννοώ γενικά το φαινόμενο πόλεμος´.
´Ο κόσμος -είχε σημειώσει ο Μ. Ρασούλης- αλλάζει. Προς ποια κατεύθυνση; Προς το καλό μας; Προς το κακό μας; Αυτό είναι απτουάζ να το καταλάβουμε και να το καθοδηγήσουμε. Και βεβαίως αντιπολεμικά. Αλλά μην γίνει με έναν τρόπο τετριμμένο. Εγώ, πάντως, έχω γράψει ένα σιγκλάκι, ένα τραγούδι για την ειρήνη. Πούλησε 200 κομμάτια. Οχι ότι αυτοί που δεν το αγοράσανε είναι υπέρ του πολέμου. Αλλά δεν το πλασάρανε, δεν το παίξανε στα ράδια. Περί γυναικείων εσωρούχων 200 τραγούδια να γράφω την ημέρα θα τα βγάλουνε. Και αυτό σημαίνει ότι κάθε μέρα θα πρέπει να δίνουμε μάχες ενάντια στον πόλεμο. Και μέσα μας και έξω μας. Δηλαδή, υπέρ της συνείδησης. Ο πόλεμος είναι παιδί της άγνοιας. Αμα το συνειδητοποιήσουμε, θα το καταργήσουμε. Και το τραγούδι εμπεριέχει αυτές τις αξίες´.
Για το ελληνικό τραγούδι μου είχε πει:
´Πάντα το τραγούδι δίνει τις μάχες του. Αλλά ξέρεις τι θησαυροί έχουν χαθεί; Ενώ έπρεπε η Πολιτεία να είχε ενδιαφέρον για το ελληνικό τραγούδι ως εθνικό προικιό. Γιατί το έχουνε καταντήσει να λένε ότι είναι ένα ωφελιμιστικό προϊόν όπως το ποτήρι με το νερό. Που είναι πράγματι. Αλλά αυτό το ποτήρι μπορεί να το φέρουμε από το Μιλάνο, μπορεί να το φέρουμε από τη Βενεζουέλα. Το ελληνικό τραγούδι φύεται εδώ, μέσα από τα βάσανα των Ελλήνων, τις εμπειρίες, το γούστο, τον οίστρο, το παραμύθι. Δεν είναι γραβάτα´.
Να σημειώσουμε ότι ο διάσημος και ιδιαίτερα αγαπητός λαϊκός τραγουδιστής, στιχουργός, ποιητής, συγγραφέας, αρθρογράφος βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη, σε ηλικία 66 ετών.
Λίγο μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έρχεται στην Ελλάδα και η μεταπολίτευση θα τον βρει εργαζόμενο στα ναυπηγεία του Ανδρεάδη. Τότε είναι που τον καλεί και ο Μάνος Λοΐζος και τραγουδούν μαζί τα ´Νέγρικα´ με τη Μαρία Φαραντούρη.
Η συνεργασία του με τον Νίκο Ξυδάκη στα ´Δήθεν´ είναι που θα τον καθιερώσει ως έναν από τους σημαντικότερους Ελληνες μουσικούς της γενιάς του, με επιτυχίες όπως ´Αχ Ελλάδα´, ´Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια´, ´Πότε Βούδας, πότε Κούδας?, ´Το κοτλέ παντελονάκι´, ´Τίποτα δεν πάει χαμένο´.
Τα τραγούδια του έγιναν γνωστά σε Ισραήλ, Τουρκία, Σερβία μέχρι και τη μακρινή Ιαπωνία.