Σίγουρα χέρια

Εχουν δοθεί πολλές αφορμές για να κατηγορήσουμε το σύστημα παιδείας της χώρας μας και να διαπιστώσουμε τα κακώς κείμενά του στη δόμηση και στις λεπτομέρειες που οδηγούν τους μαθητές από την Πρωτοβάθμια στη Δευτεροβάθμια και από εκεί διά μέσου ιδιαίτερων μαθημάτων και φροντιστηρίων στα Ανώτατα και Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Αλλοτε μας πείραζαν οι χαμηλές αποδόσεις των μαθητών όπως καταγράφονται στους βαθμούς των πανελλήνιων εξετάσεων, άλλοτε μας πείραζε η «βάση 10» και άλλοτε μας ενοχλούσε που οι μαθητές εισέρχονται στις σχολές των ΑΕΙ και ΤΕΙ χωρίς βαθμολογικές βάσεις. Ποτέ δεν μας ενόχλησε «γιατί» οι μαθητές που αποφοιτούν από τη μέση εκπαίδευση δεν έχουν «βάσεις», γιατί τους λείπουν οι γνώσεις, γιατί στερούνται της ικανότητας να κατανοούν, να αναλύουν και να επεξεργάζονται έννοιες. Εθελοτυφλούμε που τα σχολειά στα χωριά μας δεν έχουν τους απαιτούμενους δασκάλους, τις υποδομές λειτουργίας, γιατί δεν μπορούν να ασκήσουν την κριτική σκέψη των μαθητών τους και βολευόμαστε γιατί είχαμε «πάρκιγκ» να αποθέσουμε  τα παιδιά μας δίπλα στο σπίτι μας. Τώρα που η υπουργός Παιδείας κα Διαμαντοπούλου, επιχειρεί να οργανώσει το «επαρκές» σχολείο, το σχολείο που δεν θα χαρακτηρίζεται από όλα τα κακά που του καταλογίζουμε στις γενικόλογες, συνήθως αορίστως αρνητικές επισημάνσεις μας στα καφενεία και στα πεζοδρόμια, ξεσηκωθήκαμε απ? άκρη σε άκρη και μη έχοντας βάση στα ανεπαρκή προσκομιζόμενα επιχειρήματα μας και επειδή το Μνημόνιο? «πάει με όλα», ρίχνουμε και μια δόση απ΄αυτό, παρά το ότι δεν ασχολείται ?ε θέ?ατα εκπαίδευσης. Μετά από όλα αυτά, είναι ευτύχημα που ένα τόσο εύθραυστο θέμα, δομικό για τη συγκρότηση μιας καλύτερης κοινωνίας είναι στα χέρια μιας υπουργού όπως η Άννα Διαμαντοπούλου.   
ΑΕΣ