του ΘΑΝΑΣΗ Ν. ΠΑΤΕΡΑΚΗ
Γράφει η ΑΘΗΝΑ ΚΑΝΙΤΣΑΚΗ
Πρωτοχορευτής, δάσκαλος παραδοσιακού χορού, λυράρης, λαογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, ποιητής, πρόεδρος του Συλλόγου Στιχουργών Ν. Χανίων…
Είναι ο κ. Θανάσης Ν. Πατεράκης, που εδώ και χρόνια πρωτοστατεί στα πολιτιστικά πράγματα της πόλης μας!
Τον γνωρίσαμε καλύτερα -όπως και την πολύχρονη προσφορά του- στο πρώτο του βιβλίο το «ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΙΡΟΥ» του 2006, το οποίο αφήνει παρακαταθήκη, όχι μόνο στις επερχόμενες γενιές αλλά και στην κόρη του Κατερίνα: «Εγω ?χω μια και μοναχή ακριβοθυγατέρα/ σα μου γελάσει γίνεται και το σκοτίδι μέρα», θα δηλώσει στη σελίδα 6, πριν μοιραστεί μαζί μας -εκτός απ? την αγάπη του για το νησί- όλη τη γνώση και την εμπειρία που αποκόμισε απ? την πολύχρονη ενασχόλησή του με τα κοινά.
Το δεύτερο βιβλίο του, του 2009, το «ΞΟΜΠΛΙΑΣΤΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΡΗΤΗ ΛΕΒΕΝΤΟΓΕΝΝΑ» είναι αφιερωμένο «…σε όλους εκείνους τους απλούς, αφανείς εργάτες, στους αγνούς μερακλήδες, που είναι οι στυλοβάτες της Παράδοσής μας σε όλη την Κρήτη, με την ελπίδα και την προτροπή να μην σταματήσουν ποτέ να προσφέρουν το πολύτιμο έργο τους. Να συνεχίσουν να διδάσκουν και να διδάσκονται από τις αξίες της Κρήτης…»
Αυτές τις αξίες του νησιού μας -την άδολη αγάπη για την πατρίδα, τη γη μας, τους ανθρώπους, τα πατροπαράδοτα ήθη κι έθιμά μας- θα υμνήσει μέσα στις μεστές σελίδες του βιβλίου του, ο συγγραφέας. Με την παλληκαριά και την ευαισθησία του Κρητικού θα υπερασπιστεί καθετί γνήσιο -σ? όλες του τις εκφράσεις- και θα το μεταφέρει στους νέους, όπως το παρέλαβε από τους παλαιότερους. Οι θάλασσές μας, ο Ομαλός, η λίμνη του Κουρνά, η όμορφη φύση του νησιού δεν θα τον αφήσουν αδιάφορο. Στους στίχους του θα εκφράσει την αγωνία του για την έλλειψη σεβασμού μας προς τη γη που μας θρέφει. Μας λέει στο «Οι ομορφιές της φύσης»: «…Τόνους να το ?χω το χαρτί, τσι πένες, το μελάνι/ ένα ψιχάλι ομορφιάς να γράψω δεν μου φτάνει… Οτι ο πλάστης έχτισε με μαστοριά και γνώση/ ήρθε η ανθρωπότητα να το ξεθεμελιώσει… Ο άνθρωπος την έκανε την εζημιά στη φύση/ γιατί με δίχως λογική ήρθε να τη γκρεμίσει… Αντίς να πει ευχαριστώ μέσα από την καρδιά του/ θανάτους και καταστροφές σκορπά στο πέρασμά του…».
Θα αποτίσει φόρο τιμής στους ηρωικούς Κρήτες όλων των αγώνων του νησιού. Θα μας πει στο «Αρκάδι»: «…Ο Γιαμπουδάκης στο λαγούμι καρτερεί/ να ?ρθει στιγμή το χρέος του να πράξει/ γιατί σκλαβιά στην Κρήτη δε χωρεί/ εκεί ψηλά στην Ιστορία να πετάξει… Και όταν ξένε μου στην Κρήτη θα διαβείς/ και έχεις ακουστά και εσύ γι? αυτό τον τόπο/ εδώ στ? Αρκάδι θα πιστέψεις και θα δεις/ τρανό παράδειγμα θυσίας των ανθρώπω?»!
Στο «Τοπολιανό φαράγγι», μεταξύ άλλων θα μας πει: «…Διαβάτη σαν βρεθείς εδώ και συ/ μη σε τρομάξει το ψιθύρισμα τ? ανέμου/ είναι αντίλαλος αδιάκοπου πολέμου/ που λύτρωσε τση Κρήτης το νησί…».
Θα μας πάει στη στυγνή γερμανική κατοχή με τη γνωστή ιστορία «Ο γιος και ο πατέρας»: «…Φύγε παιδί μου να σωθείς γιατί ?σαι νιος ακόμα/ μα γω ?μαι γέρος κι αύριο θα μπω στο μαύρο χώμα… Φύγε εσύ πατέρα μου τη φαμελιά να ζήσεις/ δεν πρέπει χήρα κι ορφανά εφτά παιδιά ν? αφήσεις… Μπροστά σε τούτη τη σκηνή ο Γερμανός διστάζει/ σκέτο φαρμάκι η ψυχή και η θωριά του στάζει/ Αρχαίο δράμα έβλεπε και του φαινόταν ψέμα/ πως έχει ο Ρωμιός παλιό πολιτισμό στο αίμα…».
Δεν θα μας αφήσει ασυγκίνητους ούτε στη σελίδα 77, όταν θα διαβάζουμε για την «Επανάσταση του Δασκαλογιάννη 1770»: «…Απ? την ψυχή του έδωσε ψυχή σ? αυτόν τον τόπο/ και πήρανε απόφαση κάτω στη Θυμιανή/ όρκος βαρύς ακούστηκε στα χείλη των ανθρώπω/ και τα ντουφέκι? αρπάξανε και παλ? οι Σφακιανοί…».
Η σκέψη του -και η δική μας- στη σελίδα 78 θα βρίσκεται πάντα στη μαρτυρική Κύπρο: «Αρχόντισσα τση θάλασσας κερά της Αφροδίτης/ μην κλαις γιατί ?σαι αδελφή τση ξακουσμένης Κρήτης… Στην Κρήτη μας ανοίξανε τση λευτεριάς οι δρόμοι/ κι όμως η Κύπρος η μισή ζει στη σκλαβιά ακόμη… Φυλακισμένα μνήματα μόνο η Κύπρος έχει/ κι από ?κει κάθε ψυχή τη λευτεριά ξετρέχει…».
Να του ευχηθούμε του κ. Πατεράκη να έχει υγεία και πάντα να δημιουργεί…
