Γράφει η ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ
´Η τιμή.
Ο ουρανός και η γης με τίμησαν με τον πόνο. Το έμαθα αργότερα, όταν κατάλαβα πως το καλύτερο φως, γίνεται από το σκοτάδι.
Μετά που ξεχείλισε μέσα μου η ποίηση κι αρχίσαν ν? ανάβουνε κεριά από χρόνο.
Συγγραφή. Η πένα είναι μέσα μου μεταφερμένη από πάνω απ? τα υψίπεδα του φωτός.
Οι κινήσεις της στο χαρτί ταυτίζονται με τους κτύπους των φλεβών του μετώπου μου, ταυτίζονται με τους κτύπους, με το λάγγεμα ίριδας των ματιών μου, όταν βλέπουν τον ήλιο· κι ακόμη, με τους παλμούς των κυττάρων μου, όταν αγαπάω τον κόσμο περισσότερο απ? τις δυνάμεις μου.
Γραφή. Κεντώ την αλήθεια μου στον καμβά ενός αναγνώσματος.
Αυτό είδα ή συνέλαβα. Καρφιτσώνω τα χρώματα των φωνών είτε απ? τα χείλη των αδελφών – γειτόνων μου του πλανήτη μας είτε κι απ? τον βαθύ ουρανό που ενυπάρχει σε όλα τα γύρω μας φαινόμενα ή πλάσματα. Ενα είδος γραφής νερού, που διψάνε οι φίλοι περιπατητές της ερήμου μας.
(Οχι για σήμερα. Παροχέτευση: σε όλα τα μέλλοντα σταυροδρόμια της γης).
Εγγραφή. Διαβάζω το πρωί τις ειδήσεις – γιομάτες κηλίδες αίματος οι σελίδες.
Κοιτώ τους ανθρώπους έξω στον δρόμο να πηγαίνουν και να ?ρχονται φορτωμένοι ο καθένας τους κατά διάφορο τρόπο τη μοίρα του.
Ακώ τις κραυγές που θα έβγαζαν αν συναντιόντουσαν άξαφνα μ? έναν Δίκαιο Θεό. Βλέπω τον ήλιο μετά κι όταν δύει εκείνος τη νύχτα, που μοιάζει συχνά με πλάγια της ανοίξεως σελίδα που τρέμει ελαφρά και διαβάζεται απ? όλα τα πλάσματα δίχως γνώση και γλώσσα.
Κι η αλήθεια τ? ουρανού και της γης αποτυπώνεται στους στίχους μου όπως ο πόνος του Χριστού στην εικόνα.
Η γραφή της πέτρας. Κι η πέτρα που πιάνομαι ν? ανέβω στο βουνό είναι βοηθός μου· κι όταν κάθομαι πλάι της σύντροφος (άσχετα αν ακόμη δεν έγινε έμβρυο ή φύλλο). Υπάρχει θαρρώ στο γυμνό τίποτά της μια γραφή αναποκάλυπτη όπως και πάνω στη στιλπνή επιφάνεια του νερού ή στον άνεμο. Συλλαβαίνω το ρίγος της Αγίας Γραφής της, αλλά τα ψηφία μου διαφεύγουν.
Ψηλάφιση. Παίζω αυτό το παράξενο φως της ημέρας στην αφή των δακτύλων μου. Πίσω απ? αυτή του τη ρέουσα απλότητα προσπαθώ ν? ανιχνεύσω ένα βάθος· δεν ξέρω τι πρόκειται τέλος να βγει, να το αφήσω στη θέση μου πριν βουλιάξω. Οχι βέβαια κάτι κοινό ή και τους στίχους μου απλώς που δεν είναι κι αυτοί παρά μια παραλλαγή της βροχής που πέφτει στη γης και ή μένει ή χάνεται. Εννοώ αν μπορούσα να έχω συνδέσει την ποίηση μ? ένα βαθύτερο φως.
Η ζύμη. Πλάθω τη ζύμη του λόγου, παλεύω, μην τυχόν και πέρασε καμμία λέξη χωρίς να ?χει γίνει ψυχή· γιατί η λέξη αυτή θα είναι καθώς ένα τραύμα στο ωραίο ποίημα.
Θέλω η φωνή μου να ?ναι αλήθεια όπως το αίμα…
Αν κλαίω είναι για μένα. Ηλιε που δύεις σαν ένα μεγάλο διάφανο ρόδο (όμοια ως ν? άνοιξεν σαν ένα μπουμπούκι η ίδια η κορφή) δεν βρίσκω άλλον τρόπο αυτή τη στιγμή να εκφράσω το φως…´.
…Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης και το ´Απογευματινό Ηλιοτρόπιο´ του Νικηφόρου Βρεττάκου ανθίζει γλυκά….
Εκατό χρόνια από τη γέννησή του και τιμάται φέτος μαζί με τον Ελύτη και τον Γκάτσο για τον ίδιο λόγο, αλλά και τον άγιο των Γραμμάτων μας Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη για τα εκατό χρόνια από τον θάνατό του όμως, όπως είναι γνωστό.
Εθνικοί και λατρεμένοι μας όλοι, ευτύχησαν και τιμήθηκαν από την ποίηση, που άπλωσε την άκρη της ολομέταξης αισθήτας της και τους χάιδεψε το πρόσωπο.
Αείμνηστοι οι ωραίοι του λόγου…
