Ποίηση και πόλη

ΤΙ ΚΙ ΑΝ ήταν χθες ημέρα της εαρινής ισημερίας και της ποίησης; Ο καιρός, στα Χανιά, ξαναγύρισε -Μάρτης γαρ- στις βροχές και στις χαμηλές χειμωνιάτικες θερμοκρασίες. Οι ποιητές που δεν είναι συνήθως «εκ του κόσμου τούτου», βλέπουν τα πράγματα έσωθεν, διαφορετικά από εμάς τους υπόλοιπους: η άνοιξη πάντα παραμένει εποχή της έγερσης της φύσης, του πνεύματος και της ψυχής.
Η ΠΟΙΗΣΗ μοιάζει με εκείνες τις δουλευτάρες πέτρες που αλέθουν λέξεις και συναισθήματα, για να βγάλουν το απόσταγμα του μυαλού, τον στίχο. Αυτές οι «Κάποιες Λέξεις» που αγαπούμε, γίνονται ποιήματα με τη γραφίδα του ποιητή. Μακριά από πολιτικές και μιζέριες της καθημερινότητας:
«Μ? αρέσουν κάποιες λέξεις που μυρίζουν γιασεμί
απλές σαν το κυριακάτικο πρωινό
δεν υποφέρουν από σημασίες και ιδέες
αρχάγγελους σοφίας δεν έχουν
σ´ ευχαριστούν σαν χάδι παιδικό», γράφει ο ποιητής Κύπρος Χρυσάνθης («Πολιτιστική», τ. 14-15, σελ. 163)
ΑΛΛΑ την ποίηση μπορεί κανείς να τη βρει επίσης στη Μεγάλη Φύση, έξω απ? τις πόλεις ή πάνω στις αιωνόβιες πέτρες του κάστρου του Φιρκά (φωτ. 1). Η φύση στο ραντεβού της με τον αγέρα, τη θάλασσα και τον ήλιο, είναι κατά πολύ πιο συνεπής από κάθε ανθρώπινο ραντεβού. Δεν αστοχεί, έστω κι αν καθυστερεί. Δεν πολιτικολογεί, δεν υπόσχεται. Μας έρχεται πάντα πανέμορφη και ευωδιάζουσα!