Τρεις λέξεις

«Ο όρος ´διαχείριση μιας κατάστασης´, σε ομαλές πολιτικές περιόδους (8ετία Σημίτη, 5ετία Κ. Καραμανλή), ίσως να είχε την πραγματική της σημασία. Το ζητούμενο, σήμερα,  δεν είναι οι ´διαχειριστικές επεμβάσεις´, αλλά η εκ θεμελίων αλλαγή του συστήματος?» (κοινή πεποίθηση).
ΤΟ ΟΤΙ η κατάστασή μας ως κράτος δεν πάει άλλο, δεν είναι ανάγκη να μας το τονίζουν οι ξένοι. Τα έστω λίγα καλά που έχει επιτύχει η κυβέρνηση, με την τεράστια προσπάθεια που κάνουν τα στελέχη της σε όλους τους τομείς και τις οδυνηρές θυσίες μας, δεν προσθέτουν πολλή αισιοδοξία. Δυστυχώς, τα πάντα εκμηδενίζονται από την αρνητική στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ειδικά της αριστεράς. Αλλά και από μερίδα της κοινωνίας (κίνημα «Δεν πληρώνω»!).
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ, η αρνητική στάση δεν είναι άδικη? Το θέμα είναι ότι ψηφίζεται πληθώρα νόμων, αλλά σκοντάφτουμε στην εφαρμογή τους, στη διαχείριση και την υποστήριξή τους από κάτω, απ? τα εκτελεστικά όργανα με τις «λευκές απεργίες» τους. Κι αυτό είτε επειδή οι νόμοι δεν πείθουν είτε επειδή θίγονται πολλά συντεχνιακά συμφέροντα και παλιές περί κράτους αντιλήψεις.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ δείχνει να μην εμπιστεύεται ούτε τον εαυτό της, με τις αλληλοσυγκρουόμενες τακτικές και δηλώσεις στελεχών της. Κατά την άποψή μας τρία πράγματα έχουμε ανάγκη σήμερα:
– Να καταρτίσει -η κυβέρνηση- έναν εφικτό σχεδιασμό εξόδου από την κρίση, με ένα σοβαρό προγραμματισμό. Μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο. Στον οποίο, ευχής έργον είναι να συμμετάσχουν και έμπειρα στελέχη όλων των κομμάτων. Ας επιδιώξει η κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου ένα μίνι consensus. Με όλες τις λογικές – εφικτές προτάσεις, απ? όπου κι αν προέρχονται. Δύσκολο θα μου πείτε, όταν η αριστερά (ή, ό,τι σήμερα ονομάζεται «αριστερά»), εκ των προτέρων απορρίπτει ασυζητητί τα πάντα. Τουλάχιστον, ας έχει από μόνη της την ευθύνη της άρνησής της εκθέτοντας τις αντιρρήσεις της στον λαό. Οχι μόνο την άρνησή της, για την άρνηση?
– Βασικό στοιχείο κάθε συνεπούς με τον εαυτό της και με τον λαό κυβέρνησης είναι η ειλικρίνεια. Καμιά μέχρι τώρα και ποτέ δεν τόλμησε να πει ξεκάθαρα την αλήθεια στον ελληνικό λαό για την κατάσταση που διαμορφώθηκε, εδώ και δεκαετίες. Και δεν εννοούμε μόνο την Οικονομία. Εννοούμε όλες τις εικόνες παρακμής και ενδοτισμού, ξεκινώντας από  θέματα εξωτερικής πολιτικής και καταλήγοντας σε Παιδεία, Υγεία κ.λπ.
– Τέλος, αυτό που λείπει απ? τη σημερινή κυβέρνηση είναι η αξιοπιστία. Δεν πείθει ούτε καν για τις προθέσεις της (σε αντίθεση με τις ελπίδες που συγκέντρωσε στην αρχή της θητείας της). Είτε επειδή η ίδια παλινωδεί σε όσα πάει να κάνει, είτε επειδή δεν μελετά σε βάθος το κάθε πρόβλημα που ανακύπτει. Επιπλέον δεν είναι σπάνιες οι φορές που εξακολουθεί να βαδίζει με παλαιοκομματικές τακτικές.
ΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΕΣ προθέσεις δεν λείπουν. Αυτό που λείπει και ζητείται επειγόντως είναι η σοβαρή αντιμετώπιση μιας  δυσχερούς οικονομικής κατάστασης που επιδεινώνεται κι απ΄ τις διεθνείς συγκυρίες.