Ανθρωπιστική? αρπαχτή

Μέχρι σήμερα ευρωπαϊκές εταιρείες, όπως η βρετανική BΡ, η ισπανική Repsol, η γαλλική Total, η ιταλική Εni, η Exxon Mobil κ.ά. έπαιρναν το αρίστης ποιότητας και πάμφθηνο (ένα δολάριο το βαρέλι) λιβυκό πετρέλαιο και διαχειριζόντουσαν το 85% της παραγωγής του. Αυτές ειδοποίησε ο Καντάφι την προηγούμενη εβδομάδα ότι δεν τις εμπιστεύεται γιατί συνωμότησαν εναντίον του και θα πρέπει να ξεχάσουν τα λιβυκά πετρέλαια, τα οποία στο εξής θα διοχετευθούν σε Ρωσικές, Ινδικές και Κινέζικες εταιρείες. Δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι από αυτές τις τελευταίες προέκυψαν οι αποχές στην ψηφοφορία στον ΟΗΕ για κυρώσεις στη Λιβύη (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα), ενώ οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έσπευσαν να εξορμήσουν «ανθρωπιστικά» κατά του μέχρι χθες συμμάχου τους, Μουαμάρ. Δεν είναι επίσης χωρίς την, όχι μόνο συμβολική σημασία του -δηλωτική της διάθεσης για «αρπαχτή» από τους? «ανθρωπιστές» της Δύσης- το ότι ο Καντάφι δεν ήταν τόσο ο «μισητός στόχος» που θυμήθηκαν καθυστερημένα, αλλά ένας «στόχος ευκαιρία» για να καλύψει τα σκάνδαλα που ταλανίζουν τις αυλές Σαρκοζί και  Μπερλουσκόνι και να στρέψει αλλού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης από τα προβλήματα που παρουσιάζουν κρίσιμες πολιτικές αναμετρήσεις που αντιμετωπίζουν ο Σαρκοζί, ο Κάμερον και ο Ομπάμα. Όλος αυτός ο αχταρμάς (ο καθένας και πάνω του) επιδιώξεων, οδήγησε στην καθυστερημένη επίθεση χωρίς σαφείς στόχους, χωρίς επίσημο αρχηγό, χωρίς συμμετοχή όλων όσων ψήφισαν υπέρ της επέμβασης, χωρίς συμμετοχή του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. και χωρίς πλάνο για την «επόμενη ημέρα» η οποία ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα (με τον Καντάφι ή χωρίς αυτόν) θα ακολουθηθεί είτε από διαμελισμό της χώρας είτε από το χάος του εμφυλίου.