(2010 ΕΓΧ 147?)
Δραματική
Σκην.: Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου Μουσ: Γουστάβο Σανταολάγια Ηθ.: Χαβιέ Μπαρδέμ, Μπλάνκα Πορτίγιο, Ρουμπέν Οκαντιάνο
Ο Ουξμπάλ ανακαλύπτει πως του απομένουν μόνο μερικοί μήνες ζωής και αποφασίζει να βάλει σε τάξη το χάος της ζωής του. Κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς του αυτής, περιπλανιέται στις φτωχογειτονιές και στον υπόκοσμο της Βαρκελώνης, ανάμεσα σε μετανάστες, συμμορίες και εμπόρους ναρκωτικών?
Ο Ουξμπάλ είναι ένας άνδρας με ´θολωμένες´ αντιθέσεις, αφοσιωμένος πατέρας, συντετριμμένος εραστής, εγκληματίας του δρόμου, πνευματικά ευπαθής ένα άνδρας που βρίσκεται σε μια στιγμή ξαφνικού, έντονου προσωπικού κινδύνου αλλά και ατομικής μεταμόρφωσης. Πρόκειται, λοιπόν, για έναν άνθρωπο βουλιαγμένο σε έναν ωκεανό αμφιβολιών και φόβων, που με κάποιο μυστήριο -ίσως μεταφυσικό τρόπο- συνδέεται με μια σειρά ανεξάντλητων προσδοκιών. Για τον Ουξμπάλ, η μοίρα είναι αυτή που έχει χαράξει τη συγκεκριμένη του διαδρομή, η μοίρα είναι αυτή που τον έχει επιβάλει ταξιδευτή προς ένα μοναδικά συγκεκριμένο προορισμό και μάλιστα, με εξαιρετικά πιεστικό τρόπο, σε ό,τι αφορά τον χρόνο που πρέπει να βιώσει. Εντούτοις, εκείνος δεν βιάζεται, δεν ανησυχεί, δεν υποκύπτει στις θεματικές επιθυμίες ´κλισέ´, που ένας συνηθισμένος άνθρωπος θα μονοδρομούσε στη θέση του. Αντίθετα, ο Ουξμπάλ, δίνεται ολοκληρωτικά σε αυτό το ταξίδι. Ενα ταξίδι προς την αγάπη, προς το φως, προς τα θετικά πράγματα, μέσα σε κάτι που έχει γίνει μαύρο, σκοτεινό και δύσκολο.
Αυτές οι αντιθέσεις, λοιπόν, ως σεναριακές παραφυάδες, είναι δοσμένες με γνήσιο κινηματογραφικό τρόπο, που αγγίζουν ρεαλιστικά τις ρίζες και κατ? επέκταση τις αδυναμίες κάθε ανθρώπινου όντος, με διατεταγμένη πορεία προς τον θάνατο, προς την ´άλλη μεριά´, εκεί που ίσως, όλα ανατέλλουν σε έναν διαφορετικό, κόσμο. Είναι το σημείο της χρυσής τομής όλων αυτών των πραγμάτων, που στοιχειοθετούν το επιμύθιο, τον επίχρυσο τόμο της ζωής. Τελικά, ο Ουξμπάλ είναι ένα φυσιολογικό άτομο, που πρέπει να αντιμετωπίσει μια πολύ σκληρή κατάσταση, να σταθεί πανίσχυρος και πάνοπλος με ελπίδα απέναντι στην ανελέητη πραγματικότητα και να την ξεπεράσει, προκειμένου να αφήσει μια κληρονομιά στην οικογένειά του, μια κληρονομιά που δεν κατάφερε να αφήσει από πριν, να εμπλουτίσει με κάτι θετικό τα παιδιά του, κάτι που θα τους ανανεώσει την ελπίδα, κάτι και θα κουβαλούν με τη μορφή του ενέχυρου στη ράχη τους σε όλη τη μετέπειτα ζωή τους. Μια σκληρή ταινία για τη ζωή και τον θάνατο αλλά και το μεταξύ τους μεσοδιάστημα, μια ταινία που προκαλεί το ένστικτο κατευθύνοντας ενσυνείδητα τη σκέψη προς μία και μοναδική κατεύθυνση: «Κι αν ήμουν εγώ στη θέση του Ουξμπάλ;».
