Δεν ήταν μόνο ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που πίστευε ότι «ο Θεός της Ελλάδος έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της κ.λπ.» αλλά και ο γενικός γραμματέας της εν Ναυπλίω ελληνικής κυβέρνησης, Π. Ρόδιος, ο οποίος κατά τις διαπραγματεύσεις του 1824 για τη σύναψη του δεύτερου αγγλικού δανείου, τον θεωρούσε εγγυητή. «Αι δυσκολίαι» έγραφε «εις την διαπραγμάτευσιν των Ελληνικών ανταλλαγματικών ήθελον προξενήσει μεγάλην βλάβην, αλλά χάρις εις την Ουράνιον Πρόνοιαν ήτις χειραγωγεί τα της Ελλάδος, τα χρήματα παρελήφθησαν χθες παρά των εις Λονδίνο απεσταλμένων και είθε να φθάσωσιν ευτυχώς και αι λοιπαί δόσεις» (Φωτεινή Τομαή, Βήμα 27/3/2011). Πέραν από την «Ουράνιον Πρόνοιαν» η οποία διαρκώς «χειραγωγεί τα της Ελλάδος», η ιστορία του δανεισμού μας επαναλαμβάνεται μετά από 186 χρόνια απαράλλαχτα. Πάλι περιμένουμε την επόμενη δόση από τους εν δανειστές του εξωτερικού και πάλι αυτοί ζητούν διευκρινήσεις περί της αποτελεσματικότητας των κρατικών δομών, οι οποίες από τότε μέχρι σήμερα, ως και να μην πέρασε ούτε χρόνος, δεν αποδίδουν το έργο που είχαν/έχουν αναλάβει. Γι? αυτό και μετά 5 χρόνια ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας απαντώντας το 1828 στο «αγωνιώδες» ερώτημα των ευρωπαίων δανειστών για τα οικονομικά του νεοσύστατου κράτους και ιδιαιτέρως για τη συλλογή των φόρων ομολογεί με ειλικρίνεια? «δεν ηξεύρομεν θετικώς ποια θέλει να είναι η ποσότης αυτών»! Σήμερα «ηξεύρομεν». Λείπουν από το δίμηνο 1,7 δισ. ευρώ. Από κτήσεως κράτους το πρόβλημα.
ΑΕΣ
