Η παραίτηση ως κοινωνική προσφορά

Είναι γνωστό ότι πριν τη Σύνοδο Κορυφής της 24ης – 25ης Μαρτίου στις Βρυξέλλες, όπου δόθηκε μια μάχη και κατακτήθηκε μια νίκη εναντίον του ξαφνικού θανάτου που διατρέχει διαρκώς η οικονομία της χώρας, υπήρχαν διαφορετικές εκτι?ήσεις σε θέ?ατα κυβερνητικής πολιτικής, ακόμη και μέσα στην κυβέρνηση. Δεν ήταν μόνο τα κόμματα της Αντιπολίτευσης τα οποία δεν πίστευαν ότι οι εξελίξεις θα συμπλήρωναν τόσο θετικά τις αποφάσεις της 11ης Μαρτίου, αλλά και υπουργοί, που θεωρούσαν περισσότερο πιθανό το ενδεχόμενο μιας αρνητικής εξέλιξης, παρά αυτή που πέτυχε να φέρει ο κ. Παπανδρέου. Από εδώ και πέρα κάθε υπουργός πρέπει να ολοκληρώσει το στοχοδιάγραμμά του στα όρια που θέτει ο κυβερνητικός προγρα??ατισ?ός, γνωρίζοντας πλέον ότι στο εξής, βασικό κριτήριο της απόδοσης του στην περιοχή ευθύνης του θα είναι η διεκπεραίωση των υποχρεώσεων που ανέλαβε η χώρα ?ε βάση τις αποφάσεις της 25ης Μαρτίου. Οι πολίτες έχουν δικαίωμα να απορρίπτουν και να αμφισβητούν αυτές τις πολιτικές, τα κόμματα της Αντιπολίτευσης νομιμοποιούνται το ίδιο, ιδιαιτέρως αν προτείνουν εφικτές εναλλακτικές λύσεις, υπουργοί της κυβέρνησης, όμως, που δείχνουν απροθυ?ία να κινηθούν ?ε την ταχύτητα και την ο?οφωνία που επιβάλλουν οι συμφωνίες μέσα στο Υπουργικό Συμβούλιο, δεν επιτρέπεται να κουράζουν την υπουργική καρέκλα τους. Παραιτούνται. Είναι και αυτό μια υπηρεσία στο κοινωνικό σύνολο.   
ΑΕΣ