Το γιαούρτι ως? καταλύτης

Ποιος το περίμενε ότι η «απειλή του γιαουρτιού» θα λειτουργούσε ως καταλύτης πολιτικών συμπεριφορών; Ακουσα στο πρωινό του «Μέγκα» τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Σκανδαλίδη, να καταφέρεται βασικά εναντίον εκείνων των συναδέλφων του που στην απειλή ενός γιαουρτιού έκοψαν τις δημόσιες παρουσίες τους. Υποστήριξε, απολύτως σωστά, ότι «ο πολιτικός πρέπει να είναι δημόσια παρών κι ας αποδοκι?άζεται». Αρκεί βεβαίως να ?ην υφίσταται καμιά βιαιοπραγία ούτε να επιτίθενται εναντίον του «στη?ένες» ο?άδες κρούσης ?ε πρόσχη?α τη δια?αρτυρία, αλλά με μόνη επιδίωξη την καταγραφή της «αγανάκτησής» τους από τα Μ.Μ.Ε. για το κομματικό αρχείο. Για να δείξει μάλιστα ότι αυτή η θέση του δεν είναι προς εντυπωσιασμό, προανήγγειλε ότι, «παρά τις συστάσεις που δέχθηκε περί του αντιθέτου, θα παραστεί στις εκδηλώσεις για το Κιλελέρ κι ας τον αποδοκι?άσουν». Η υγιής αντίδραση Σκανδαλίδη, ήρθε σε μια εποχή που ατυχείς κινήσεις από «αγανακτισμένους πολίτες» αλλά και από προοδευτικά κόμματα, τείνουν να δικαιολογήσουν την αντίληψη ότι οι πολιτικοί μπορούν για λόγους αυτοάμυνας να μιμούνται τα χρυσόψαρα στη γυάλα. Από ανέκαθεν, όμως, το δη?όσιο πρόσωπο δεν δικαιούται να έχει καμιά απόσταση από την κοινωνία και τους πολίτες, συνεπώς το ενδεχόμενο αποδοκιμασίας ενυπάρχει ως διαρκής κίνδυνος. Εκείνο για το οποίο οι πολιτικοί πρέπει να πείσουν τους πολίτες είναι ότι είναι δίπλα στους πολίτες και οι νόμοι που κατασκευάζουν για την «προστασία» τους, προστατεύουν τους θεσμούς και δεν κατοχυρώνουν την πάση θυσία ατιμωρησία τους.
ΑΕΣ