Ο δρόμος περνά από μέσα

Πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια συνάντησα τον αείμνηστο σήμερα Ιάκωβο Καμπανέλλη για να συνυπογράψουμε συμβόλαιο παραχώρησης στο ΔΗΠΕΘΕΚ των δικαιωμάτων του θεατρικού έργου του «Ο δρόμος περνά από μέσα», το οποίο ανέβηκε στα Χανιά με σκηνοθεσία Ράιας Μουζενίδου. Μια αλληγορία για τα σημερινά δεδομένα, όπου ένα αρχοντικό κατεδαφίζεται από έναν δρόμο που περνά από μέσα, καληώρα σαν τη χώρα μας στον δρόμο του μνημονίου. Συναντηθήκαμε στο καφενεδάκι του θεατρικού Μουσείου και μιλήσαμε για χίλια πράγματα. Από λογοτεχνία και θέατρο, μέχρι την ανάγκη αποκέντρωσης και πολιτικής αυτονόμησης της Επαρχίας από την πρωτεύουσα. Ηταν ευτυχία να τον ακούς να μιλάει. Χαμηλών τόνων, οξυδερκής αναλυτής της πραγματικότητας, φιλικός στον συνομιλητή του, χωρίς έπαρση. Σύμβουλος για έναν καιρό του Αναστάση Πεπονή αποστασιοποιήθηκε γρήγορα από τα πολιτικά καθήκοντα μη μπορώντας να ανεχτεί την αναρρίχηση σε υψηλές θέσεις πολλών με μοναδικό προσόν την κολακεία των ισχυρών. Αυτός, με την εμπειρία του αγωνιστή κυριολεκτικά στο πετσί του, δεν ήταν πολιτικός -και πολύ περισσότερο δεν ήταν πολιτικάντης- δεν έλειψε από κανένα αγώνα της γενιάς του για την πατρίδα. Δημιουργός όπως ήταν, αναμόρφωσε την ελληνική δραματουργία με έργα όπως το «Μαουτχάουζεν» η «Αυλή των Θαυμάτων» το «Μεγάλο μας Τσίρκο» κ.ά. και ήταν πολύ συγκεκριμένος για τις υποχρεώσεις όλων μας απέναντι στη χώρα μας. Να μην αφήσουμε αγαπητέ, μου είπε χαιρετώντας με, να την κατεδαφίσουν.